Overmatig uitleggen als traumareactie op gaslighten - Dag 579
"Overmatig uitleggen kan een trauma-reactie zijn op gaslighten in de kindertijd. Toen ik dat ontdekte, werkte ik eraan te stoppen. Als ik de waarheid al vertelde en duidelijk was, is er niets anders te zeggen en leidt overmatig uitleggen tot vervorming. Weg met die onzin."
Echt een openbaring voor me
Deze uitleg over waarom sommigen van ons overmatig uitleggen kwam me onlangs onder ogen. Het raakte me diep en maakte me wakker / zelfgewaar. Binnen een fractie zag ik het. Dat zou de overmatige uitleggedrag(persona) waar ik met name de afgelopen 5 jaar binnen een relatie behoorlijk veel mee geconfronteerd werd verklaren.
De laatste jaren begon het me beetje bij beetje te dagen dat ik (de realiteit eigenlijk) gegaslight werd - ik kwam de term op een dag op het internet tegen - en het kwam overeen met wat ik zag gebeuren in mijn leven / realiteit: gebeurtenissen en daden werden stelselmatig ontkend en/of toegeschreven aan mijn verbeelding - hetgeen exact de definitie van gaslighting is. Ik kon de realiteit van de gebeurtenissen / feiten aangeven wat ik wilde, ik werd simpelweg niet gehoord (of niet serieus genomen / niet gerespecteerd) als ik iets voor de zoveelste keer benoemde wat ik zag gebeuren in de realiteit en als 'zeuren' en 'gedoe' werd weggewoven - en ging op onderzoek uit naar alles wat met vermijding en gaslighting (manipulatie) te maken had. Niet eerder dan toen ik pas onlangs bovenstaande uitspraak tegenkwam, legde ik de relatie tussen als kind gegaslight zijn én mijn (trauma)reactiepatroon tijdens mijn relaties op gegaslight worden.
In mijn optiek of logischerwijze eigenlijk is iedereen als kind in meerdere of mindere mate gegaslight. Immers mensen nemen kinderen in de regel niet (al te) serieus en leggen kinderen doorgaans hun wil op in plaats van kinderen als gelijke te behandelen. Des te meer je dingen benoemt die ongemakkelijk zijn of gevoelig liggen voor het ego, des te meer kans heb je om gegaslight te worden. Ik wijs hier ook niet met een vinger naar ouders, onderwijzers of partners of wat dan ook want dergelijke psychologische fenomenen lopen al duizenden jaren lang door de mensheid heen. Doel van het proces is niet de 'schuldige' te zoeken of vinden maar 'to name the (mind)game'. Deze wereld heeft het nodig we als mensen zelfoprecht worden.
Als je gaat kijken... Kinderen worden ook vaak gauw 'opstandig' of iets dergelijks genoemd... Nou, je zou blij moeten zijn dat een kind opstaat in zichzelf - want dat is wat dat woord zegt eigenlijk - als het de bestaande structuren in vraag stelt / in twijfel trekt, wordt het weggezet (gegaslight) als lastig en moeilijk en meer van die denigrerende en eigenlijk mishandelende termen.
Hoe ik het zie is dat het vrijwel constant gegaslight worden de afgelopen 5 jaar een 'zegen in vermomming' is want daardoor is onderliggend trauma naar boven - het gewaarzijn - gekomen. Ik begrijp nu ook waarom die relatie (als ik het al zo kan noemen) heeft moeten gebeuren; ik heb doordat ik me werkelijk echt volledig verbond aan de laatste relatie / persoon (ten opzichte van al mijn vorige relaties die meer zo 'uitkwamen') moeten / kunnen ervaren als volwassene hoe het werkelijk voelt om niet gehoord en gezien te worden omdat het de relatie met mijn eerste relatie(s) in de wereld weerspiegelde die ik vertrouwde het beste met me voor te hebben. In eerdere relaties zorgde ik er wel voor dat ik niet gekwetst kon worden.
De pijn / kwetsuur was enkele jaren geleden zowel onbeschrijflijk als ondraaglijk maar wist dat ik erdóórheen moest en niet eròmheen, dat ik de (energie van de) ervaring moest omarmen want feitelijk is het de energie van ervaringen die het 'ondoenlijk' of 'ondraaglijk' maakt; dit duurde zeker wel een jaar tot twee jaar dat ik dat 'ondraaglijke' punt kon omarmen. Sindsdien ging het ook beetje bij beetje weg - vaak met erdoorheen ademen als het te machtig werd me realiserend dat het 'alleen' een ervaring is - een periode waarin ik ook leerde de ander los te laten, minder uit te gaan leggen, minder aandacht te gaan geven in geval van gaslighting.
Achteraf gezien ontspoorde de relatie eigenlijk al na een jaar door dit gaslightfenomeen. Ergens wist ik dat al diep down maar deed er niks mee - dat is wat ik nu zie als zelfgaslighting / zelfmanipulatie. De bron van de zelfgaslighting / zelfmanipulatie is een 'Verlangen naar mijn ideale uitkomst' en dat is een toekomst samen. Daarom dat ik veel spijt ervoer de relatie überhaupt aangegaan te zijn; uit de interviews over Spijt leerde ik een tijdje geleden ook dat dat is wat spijt is, iets niet doen waarvan je weet dat je het eigenlijk moet doen en dan jezelf kwalijk gaan nemen dat je het niet doet / gedaan hebt. Uhh.
Ik begrijp nu waarom ik de relatie niet kon verbreken en hij 'm uiteindelijk verbrak. Ik kon mezelf al niet voorstellen dat ik zo lang bleef plakken vanwege mijn 'love goggles'. Was ik dan zo blind door verliefdheid? Nee, ik was niet zozeer blind voor het gedrag van de ander, ik was / werd gehertraumatiseerd en blind voor mijn eigen traumagedrag. Ik kon mezelf ook maar moeilijk vergeven dat ik zo lang door bleef gaan, (want) ik begreep het niet van mezelf. Ik realiseer me dat het ook geen TIJDdingetje is, maar een PUNTdingetje; tijd is eigenlijk zelden interessant omdat het in wezen niet bestaat, tijd staat meer ten dienste van door ons als mensen te realiseren mindpunten. Dat zal nu stukken beter gaan, zelfvergeven en genezen van de vervorming.
"Iemand kan proberen je te gaslighten en als je eenmaal kan identificeren wat er aan de hand is, kun je beginnen met het uitschakelen van de gaslighting en genezen. Mensen willen vaak hun realiteit opgeven om vast te houden aan een relatie in plaats van deze te verbreken."
- Dr. Robin Stern, associate director bij Yale Center for Emotional Intelligence
en auteur van The Gaslight Effect
en auteur van The Gaslight Effect
Reacties
Een reactie posten