Dag 204 - Stop! Mijn gedachten op een ander te projecteren

Rondom de verhuizing van X naar een kamer een plaats verderop. Ik zag vandaag hoe ik angst had dat X het erg zou vinden dat hij geen gebruik meer kon maken van de spullen hier in huis. Deze gedachte heeft in wezen niets met hem van doen; het komt op in mijn geest. Dus toen ik een herinnering hier haalde, zag ik dat dit afkomstig was uit de tijd dat ik in Utrecht woonde en verlangde in een huis te wonen met allerlei spulletjes maar dat de duur om een 'echte' woning te kunnen huren 10 jaar inschrijving zou vergen. Feitelijk bewoonde ik kamers tot m'n 30e en was er wel tevreden over want ik was toch veel weg, werken, studeren, uitgaan e.d. maar op de achtergrond speelde toch deze wens klaarblijkelijk want deze komt me onder ogen in de veranderende leefsituatie.

Ik had toen allerlei voorstellingen over hoe ik mijn huis zou inrichten, het zou een lichte, al dan niet witte woning moeten zijn. Welnu, deze heb ik nu gecreëerd. Maar was ik dan wel helemaal tevreden toen? Nee dus. Ik deed het er mee, ik accepteerde de zgn. (lees gecreëerde) woningschaarste en ging maar vele energetische ervaringen opdoen in stad en land. Dat vlakte het wel uit. Ik beeldde me daarbij niet in - kom ik nu weer achter - dat er iemand (een mannelijk wezen) bij woonde en toch heb ik de afgelopen 16 jaar voortdurend samengewoond, waarbij dan ook de laatste jaren steeds sterker de wens aanwezig was een tijd alleen te wonen. Deze tijd is nu gekomen oftewel ik heb de beslissing genomen door X vriendelijk doch dringend te verzoeken te verhuizen. Maar kan dat?



Kan ik/mag ik alleen wonen in een huis waar minstens 2 mensen in kunnen? Moeten we niet alles delen? Is het niet economischer samen? Het moet toch lukken? Ik moet met iedereen samen kunnen wonen/zijn.. Hoe verdeel ik de spullen dan gelijk? Van dit soort gedachten ploppen nu op en hierin moet ik meer onderzoek stoppen om te kunnen zien hoe ik o.a. mijn verlangens onderdruk; me afscheiden van mijn verlangens werkt niet.
 

Ik hoor mijn moeder nog zeggen: "Alleen is maar alleen". Dat is echt (lees: niet echt) weer zo'n uitdrukking die iedereen dan maar aanneemt, zonder het woord te zien alleen is AL EEN.

Zelfvergevingen van de gedachten, gevoelens, emoties volgen...



Reacties

Populaire posts