Dag 209 - Verantwoordelijk voor andere mensen en eigen consequenties wandelen

Vandaag luisterde ik het nieuwe Eqafe interview Zelf-Meesterschap en consequenties [engels] en was ik bezig Terugblik op het Leven - Hoe Gedachten Het Fysiek Bombarderen en Zelf Vernietigen aan het vertalen.

Hierin komen de punten van (fysieke/mentale) consequenties en verantwoordelijkheid aan bod. Hier een stukje/voorproefje van de vertaling van laatstgenoemde:

"Maar toen ik mijn levenservaring wandelde en herwandelde, waren er overvloedige hoeveelheden momenten waar ik kon zien wat ik aan het doen was, waar ik wist dat ik me vast voelde zitten, ik me vastgezet/gevangen voelde. Waar ik wist dat ik mezelf in de situatie geplaatst had waarin ik aan het kijken was naar mijn leven, mijn carrière, mijn kinderen, mijn echtgenoot en ik realiseerde dat dit niet is wat ik wil, dit is niet wat ik wilde, hoe ben ik hier gekomen? En het is als een moment waar je je ogen opent en je realiseert en voelt alsof dit niet je leven is, alsof je iemand anders' leven aan het leven bent. Maar dan komt heel snel de schuld en de spijt en de schaamte en je realiseert dat je jezelf in een positie hebt geplaatst waarin je verantwoordelijk bent voor andere mensen en daarom moet je je eigen consequenties wandelen."


Voor mij sprong de laatste zin eruit. Al tijden twijfel ik of ik verantwoordelijk ben voor de positie waarin ik X heb geplaatst. Als me dan gezegd wordt dat ik niet verantwoordelijk ben voor hem sla ik aan het twijfelen, want volgens mij is dat wel zo. Een moment word ik kalm als ik me realiseer dat ik in wezen niet verantwoordelijk voor hem ben, maar wel als gevolg als in bovenstaand stukje geciteerd. Als ik X niet in huis genomen had omdat ik hem wilde 'redden' van het één of ander, als ik hem niet in huis had genomen op grond van de wet van aantrekking, als ik hem niet in huis had genomen als bron van inkomsten - had hij zelf een bestaan opgebouwd en misschien niet in de positie verkeerd dat hij nu in een kamer moet gaan wonen omdat ik tot de realisatie ben gekomen dat het (teveel) frictie geeft wanneer we niet hetzelfde doel (zelfverandering en systeemverandering) nastreven. Nu weet ik zeker dat ik hem dien te assisteren zo best mogelijk de overgang te maken naar zijn eigen leven - als mijn leven.

"En het is werkelijk meestentijds onnodig je externe omgeving te veranderen, het is te veranderen wie je bent in je externe omgeving. En als we kijken naar deze hele wereld, dit bestaan; hoe vaak rennen we weg, lopen we weg, negeren we, onderdrukken we, ontkennen we, denkende dat het juist de externe fysieke wereld is wat het probleem is. Wanneer het en altijd wijzelf zijn geweest, wie we zijn binnen deze wereld en deze realiteit."

Dit is wat me al jaren bezig houdt: is het werkelijk nodig dat ik mijn externe omgeving verander i.e. X vraag te verhuizen? Heeft het feit dat ik door mijn vader dringend ben verzocht uit huis te gaan verband met deze consequentie? Was de aantijging dat ik 'zijn' huis gebruikte als hotel niet een verkapte MANier om niet te kijken wie zelf is in je wereld? Wie ben ik in mijn wereld dat ik niet meer met iemand wil samenwonen? Mijn startpunt in de 'relatie' was zelfonoprechtheid: geld, seks, liefde. Maar ook in dit interview:

　
"Zelfs niet in één moment maakte ik een beslissing voor mij, voor wie ik ben, wat is het dat ik wil, doorheen mijn leven. En dat had zich in mijn lichaam opgebouwd tot zo een omvang in mijn onbewuste geest dat ik geeneens opmerkte dat ik nooit werkelijk een beslissing voor mij had genomen."

　

Gedachtendimensie:

Ik leef toch niet voor mezelf?

Ik ben koud en gevoelloos als ik niet eerst aan de ander denk.
 

Emotiedimensie:

Ik word gek van dat gedenk.

Ik word horendol van dat getwijfel.




GRATIS Desteni 'Ik' Proces Lite (+ buddy) www.lite.desteniiprocess.com
 

Desteni 'Ik' Proces Pro (+ buddy) www.desteniiprocess.com


Eqafe zelfperfectiemateriaal www.eqafe.com


Van relaties naar overeenkomsten met zelf als leven www.desteniiprocess.com/courses/relationships