Dag 263 - Reacties op TV: nog steeds afgescheiden in en als mij

Vanochtend had ik een interessante reactie op een tv-programma geheten "Mystery Diagnosis". Het ging over een aantal ouders die jarenlang zoeken naar de diagnose voor de fysieke/mentale problemen waarmee hun jonge kinderen te maken krijgen.

In de regel zorg ik ervoor dat ik hier blijf in ruimte en tijd en niet meegezogen wordt in de virtuele wereld/geest van de televisie om te voorkomen dat ik in gedachten/fantasiën, gevoelens en emoties ga. Natuurlijk heb ik van tijd tot tijd reacties op de tv zoals vanochtend dus toen op een gegeven moment een jongetje hypoglykemie bleek te hebben ten gevolge van hyperinsulinisme. Hij had heel veel dorst en dronk ontzettend veel water; hierdoor dachten de doktoren dat hij diabetes had maar zijn bloedsuiker was juist extreem laag waardoor zich lichaam gewoon uitschakelde - het 'tegengestelde' dus van diabetes. Hij moest regelmatig eten was het advies dat de ouders meekregen, maar de ouders begrepen het niet helemaal en lieten het jongetje op een avond zonder eten naar bed gaan met als consequentie dat hij de volgende ochtend vrijwel buiten bewustzijn was en er in een rap tempo weer een rit naar de eerste hulp gemaakt moest worden.

Met dat deze uitzending vorderde ging ik 'als vanzelf' meer en meer huilen - om precies te zijn: er rolden tranen uit mijn ogen - omdat ikzelf de extreme gevolgen heb doorgewandeld van jarenlange hypoglykemie in combinatie met hypothyroïdie - de organen stoppen er gewoon mee te doen wat ze 'moeten doen' wat ook bij het jongetje verklaart dat hij niet meer fysiek kon functioneren. Moet hij zich dan niet ook zo afschuwelijk voelen als ik toen, maar dat niet kunnen uiten omdat hem de woorden ontbreken? Ja waarschijnlijk wel. Hij had al gemanifesteerde fysieke gevolgen door glucosetekorten in m.n. de hersenen als dat hij op 4-jarige leeftijd geen zinnen met meer dan twee woorden kon formeren. Ik heb mijn eigen diagnose vastgesteld door veel (zelf)onderzoek te doen en kon zo ook in mezelf/bewustzijn als woorden gaan kijken wat het was dat er speelde dat ik mezelf als mijn lichaam zo erg onderdrukte dat mijn suikerspiegel zo extreem laag was. Zoals bij het jongetje komt het bij mij erop aan de suikerspiegel stabiel te houden tussen 4,5 en 6,5 mmol/l door regelmatig eten. Niet de standaardprogrammering van drie keer per dag maar vaker, anders daalt mijn suikerspiegel toch teveel nog; in de realiteit creëer ik nog onnodige problemen door terug te vallen op de 3 keer per dag eten.

Het Geheim tot Zelf-Realisatie

Duidelijk een geval wat ik nog niet effectief afgehandeld had, dus door huilen kon ik innerlijke relaties die ik in en als mijn toenmalige geest/lichaam wederkerigheid had ontbinden - als een rouwproces - de herinneringen niet meer als negatief/erg connoteren maar als de realisatie wat ik mijn fysieke lichaam aangedaan heb door de participatie in de geest. Ik schaamde me erg voor mijn mentale/fysieke toestand en binnen deze schaamte ben ik tot het besef gekomen wat we onszelf als ons lichaam en alles aandoen door deelname in en als gedachten, gevoelens en emoties; zo kon ik veranderen door dat niet meer toe te staan, noch in mezelf noch in anderen.

"Ik ben mijn eigen oorzaak" is de doorbraak