Dag 333 Transcendentie is Mezelf Confronteren met Mezelf

Vandaag op m'n werk in de matrix. Ik kom op het depot aan, maak een praatje met een collega en pak de post in mijn fietstassen. Toen ik opstapte en wegfietste merkte ik dat mijn banden wat slap waren, ik had ze thuis vergeten op te pompen. Dus ga ik naar een mij bekende fietsenmaker die dicht in de buurt is en vraag daar of ik mijn banden op kan pompen. Hij ziet er druk uit en wijst mij op de pomp die aan de muur is bevestigd met de woorden dat ik wel zal weten hoe het werkt; de fietsenmaker schiet zijn werkplaats in en ik zeg dat ik het wel uitzoek; ik bemerk hier al een twijfel in mezelf. Dus, ik zet die hogedrukslang op het ventiel en laat alle lucht in mijn achterband tot ie leeg is. Hierbij vraag ik me af of het niet wat veel is maar ik ga door, en pomp de voorband op dezelfde manier op. Oké, ik stap weer op de fiets en even later voel ik de fiets wel erg 'schokken'. Zijn de banden nou zo hard dat het lijkt alsof ik op houten banden rij? En ik stap even later af om te voelen want 'dit is wel heftig' galmt het in mijn hoofd. Ik stap weer op om de post te gaan bezorgen. Voor een kruising stop ik weer, ik vertrouw het voor geen meter en KABOOM!! - de achterband klapt keihard kapot. Als de wiedeweerga draai ik het ventiel van de voorband los en laat er zoveel mogelijk lucht uitlopen. Ik heb geen tijd te kijken wie er allemaal naar me staan te kijken en blijf doooooooooorademen want eigenlijk wil ik gelijk in paniek uitbarsten. Lol, band barst, ik barsten van gedachten/emoties.

Dat is kalote, binnenband en buitenband kapot, denk "dat gaat me geld kosten" en "ik kan de post niet bezorgen terwijl ik daar zin in had" en ik loop heel langzaam terug want de fiets komt nog met moeite vooruit. Ik blijf richting geven aan mezelf ondanks dat een enorm gevoel van balen opkomt. Tijd en geld zijn on my mind. Ik zie ze voor wat ze zijn maar moet door. Bij de fietsenmaker aangekomen deelt hij me mee dat hij over tien minuten weg moet. Ergens redeneer ik dat hij die band dan niet kan maken. En oohhh ik moet ook de inhouse service bellen om te zeggen dat ik niet de post kan doen. Vervolgens vraagt de fietsenmaker of ik geld bij me heb en ik zeg nee -- en hij zegt dat dan niet gaat/kan. Ik weet nog steeds niet of dit een grapje/sarcasme is of echt; hier heb ik altijd veel moeite mee gehad om dat te begrijpen, dan moet ik heel erg doorvragen tot ik het begrijp, maar dat ging niet want de fietsenmaker moest immers bijna weg. Dit laat ik mezelf dus al beïnvloeden om geen beslissing te nemen.

 Stormgod= stormgeest Baäl = storm in de geest

Dus ik ga weg, bel door dat mijn fiets stuk is en ga terug naar het depot. Intussen schieten er allerlei gedachten/gevoelens/emoties door me terwijl ik aan het bellen ben "het is niet okee voor degene die mij moet vervangen", "het is nu laat om de post nog te beginnen te bezorgen". Bij het depot haal ik alle post er weer uit en zet het terug bij de plek. Ik besef me ineens dat als de fietsenmaker zo weg gaat ik mijn fiets daar wel moet stallen want ik kan zo niet naar huis. Gauw loop ik met terug met de achterband van de grond maar de fietsenmaker is al weg. In aller ijl vergeet ik zelfvergeving toe te passen terwijl ik zie dat ik bijv. een 'heel gemakkelijk' opgeven in mezelf kan vergeven. Intussen vraag ik me af waarom ik zo snel opgeef en zie dat dit een terugkerend fenomeen is, een patroon en daarom wil ik er goed naar kijken.

Money Consuming our Minds - The Soul of Money

Ineens is de fietsenmaker er weer, snel terug van weggeweest gelukkig, dat is mooi want ik wilde al gaan bellen om me op te laten halen door mijn exex. Ik bespreek met de fietsenmaker nog het een en ander over het verloop tot hij zegt dat hij die band wel had kunnen plakken en ik gewoon de post had kunnen bezorgen. Yep, daar is tie! Waarom inderdaad geef ik zo makkelijk op? Met dat ga ik weg want ik weet dat ik daar naar moet gaan kijken, mezelf mee moet confronteren. Waarom is er "een het is te laat in mijn geest" als ik eigenlijk maar een uur later ben dan 'normaal'? Waarom niet een "get the work done"? Het meest word ik nog beïnvloed door het geld dat het me gaat kosten, daar baal ik ontzettend van, geen inkomsten van werk maar wel onkosten aan mijn fiets; ik ben dus aan het rekenen, het geldbewustzijn staat maximaal aan. Ik ben niet hier, niet vrij van bewustzijn maar dáár in mijn hoofd compleet paranoïde over een "te laat", "ik kan €40-50 niet missen" en "me zorgen maken over degene die de post nu moet gaan doen". Zelfonoprechtheden, zelfonoprechtheden. Hierzo zit ik naar te kijken terwijl ik op een bankje zit te wachten tot ik word opgehaald. Ik moet en wil werken, niet naar huis en krijg het geregeld dat ik bij mijn exex en zijn moeder kan gaan helpen, om de klap iets minder erg te maken...

Tijd om mezelf te bevrijden van het powering of disempowering geldbewustzijn.