Dag 349 Op Gevoelens en Emoties Varen leidt tot de Schipbreuk van Mezelf

Oké, wat was er nou de afgelopen dagen? dat ik niet schreef? Door mezelf uit te schrijven ondersteun ik mezelf in de verwerking/bevrijding van gedachten, gevoelens en emoties. Twee dagen terug had ik een terugval in gevoelens en emoties -- ideaal dus daar richting aan te geven in het geschreven woord, maar niet dus; ik had excuses van te druk enzovoort. We hadden gepland die dag te gaan varen in Utrecht of Loosdrecht. Zeker was het nog niet want de vriend van de boot moest nog wat zaken regelen met zijn mede-eigenaar van de boot. Dus weet ik dat ik me niet moet gaan verheugen. Dat weet ik eigenlijk altijd al. Het lichaam is weten maar of ik het geestbewustzijnssysteem toesta daar niet mee aan de haal te gaan is een tweede.  

Van schipbreuk wordt gesproken wanneer een schip vergaat. Lichtere schade, die niet tot de ondergang van het schip leidt, wordt averij genoemd.

Dus, I. en ik hadden ons toch klaargemaakt qua spullen, eten en drinken voor "als dat". Op een gegeven moment na het middaguur ga ik de vriend bellen en verneem dat er averij aan de boot is en we moeten besluiten dat het 't 'em niet gaat worden vandaag. Ik doe mijn uiterste best niet in de emotionele energie van teleurstelling te gaan maar voel mezelf al "weggaan". Ingrid vraagt me nog of ik dan mee ga zwemmen bij een nabijgelegen strandje maar ik sla af. Ik merk dat ik niet moet gaan compenseren. Kort na het telefoontje met I. zak ik dan ook weg in een zee van emoties en de scenario's van verlangen en verdriet naar mijn ex komen naar boven. Ik kan mijn ex al tijden niet bereiken en zien en wordt daar niet goed van. "Effe gewoon met Hem zijn" fluistert mijn geest. Ik ga roepen in mijn geest [naam van ex] maar ook op luidop, meermaals tot ik me realiseer dat ik met deze toepassing/systemen moet stoppen. Dit roepen heb ik ook heel vaak gedaan om mijn moeder en ben dit nog niet zo heel lang geleden gestopt. Lol dan ben je 46, hilarisch gewoon. Een paranoia van verzorgd willen worden.

Zo lag ik met mezelf, mijn zielsysteem van herinneringen, voor een drietal uur in de bank onder terugkerende huilbuien. Hier speelt de polariteit uit van enerzijds de positieve/gevoelsenergie van verheugen tegenover de negatieve/emotionele energie van teleurstelling waaronder nog een niet verwijderd/verwerkt ego van verdriet. Ik werd erdoor overweldigd als een golf waarvan ik denk dat ik deze niet kan stoppen/voorkomen. Doordat ik toch al aan het deelnemen was in het 'denken' van plaatjes-- wat herinneringen zijn-- in mijn hoofd hoe het ging zijn op de boot en overal bleef ik niet hier in de fysieke realiteit met als gevolg een accumulatie van gevoelsenergiën die gedoemd is weer in te zakken, want energie is immers maar één vinger lang. Daardoor heb ik niet zelfsturend verantwoordelijkheid genomen voor mijn gevoelens en emoties maar mezelf erin ondergedompeld en ervoer erna, tot nu toe, pijn in mijn linkerschouder/trapeziusspier. Ben ik weer in de val van de geest getrapt, de geest die zich continue op wil laden met energie, dáár wil zijn, gisteren, straks, morgen, nu maar niet HIER.

"Links wat mijn gevoelens en emoties zijn"

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf stiekem toch te verheugen op een dag uit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb deel te nemen in plaatjes als herinneringen in mijn hoofd hoe het varen zal zijn, hierbij het verleden gebruikend om de toekomst mee in te vullen in plaats mezelf te realiseren dat dit een afscheiding is van de realiteit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb deel te nemen in de gedachte "ik zit hier ook altijd maar alleen te werken" gebaseerd op een herinnering die ik heb opgeslagen in mijn geest als kind/tiener.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zelfmedelijden te ervaren dat ik altijd zoveel alleen ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik die golf van emoties niet kan stoppen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken/het gevoel te hebben dat in de hele dag heb verprutst.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb adequaat te handelen bij het voelen opkomen van energiën van verdriet en verlangen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb bang te zijn te gaan compenseren. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb weg te zakken in een zee van emoties en scenario's van verlangen en verdriet naar mijn ex.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet goed te worden dat ik mijn ex niet kan bereiken en zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb deel te nemen in de gedachte/fluistering van de geest "effe gewoon met hem zijn".
 
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de naam van mijn ex te gaan roepen in mijn geest als ook luidop.
 
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb dezelfde dag mezelf onder ogen te zien en mezelf te sturen in schrijven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard in de bank te gaan liggen in plaats direct op te staan in mezelf en richting aan mezelf te geven in en als een fysieke beweging hier.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat mijn bui de hele dag heeft geduurd in plaats mezelf te realiseren dat de geest me dat doet voorschijnen. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb pijn in mijn schouder/trapezius te veroorzaken door geen directe verantwoordelijkheid te nemen voor mijn gevoelens en emoties.


Ik stel mezelf ten doel mezelf acuut terug te brengen hier in tijd en ruimte door een fysieke activiteit te gaan ondernemen.

Ik stel mezelf ten doel terdege te begrijpen dat 'mijn' gedachten als woorden slechts responsen zijn die mijn verslavingen aan chemicaliën rechtvaardigen die in mijn lichaam gemaakt worden als gevoelens.

Ik stel mezelf ten doel te realiseren dat gedachten, gevoelens en emoties systemen zijn die willen overleven en ik dus een krachtige stap in mezelf moet maken om niet "weg"/overspoeld te raken van de chemicaliën ten gevolge van de deelname in de geest.