Dag 378 Geen verantwoordelijkheid nemen voor systemen in me

De wens is de vader van de leugen (gedachte)

De afgelopen weken heb ik mezelf time-loops toegestaan. Eén ervan is de herinnering aan mijn ex partner. Wat ik nou gedaan heb is dat als ik in een herinnering ga/ga denken aan dat we hier samenwoonden dat ik hem ga bellen, maar zijn mobiele telefoon is 'afgesloten' en kan hem dus niet spreken. Ik wil hem gewoon zien, dat hadden we ook afgesproken, elkaar te blijven zien. Dat ik hem niet kan bereiken is echt geen goed teken en mijn "partner paranoia" gaat dan ook volledig aan. Ik raak zo geobsedeerd hem te willen zien, hem aan te willen raken, gewoon naast hem te zitten en zijn lijf te voelen dat ik intens verdrietig word. Te meer wanneer ik thuis kom van werk en het post bezorgen me weer zwaar is gevallen maak ik mezelf helemaal overstuur. Door mezelf, van mezelf, doordat ik in het denken ga vertoeven, in herinneringen.

Ik maak mezelf overstuur en de energie die ik daarmee oplaad in mijn geest heeft een negatief effect op mijn functioneren; ik word lethargisch als "ik heb er geen zin meer in" en kom niet tot wat ik wil doen. Ik loop vast en loop in rondjes (loops) in mezelf. Dus toen ik vanmiddag mezelf zo overstuur had gemaakt -- en ik was geeneens meer zo absurd fysiek moe als eerst dus werd het me duidelijk! -- ben ik op een gegeven moment me gaan douchen om mezelf te kalmeren. Ik had eerder deze week gemerkt dat dat me assisteerde en ondersteunde fysiek stabiel te worden met mezelf. Eerst sta ik dan nog wel erbarmelijk te huilen tot ik plots stil in mezelf ben. Ik uit dan ook mijn zelfvergevingen in klank om de energie los te laten en kom beetje bij beetje bij adem. Jeej die energieverbindingen die ik gemaakt heb zijn niet voor de poes!

Dus nu ik zie dat ik de bewustzijnsenergie van de overlevingsangst rondom inkomen kanaliseer naar een verlangen ga ik dit nader bekijken in zo'n moment en mezelf niet meer verlokken/verlakken deel te nemen in zulke manifestaties want ik word er niet beter van. Het is voor niemand goed.

Wat ik zag is dat ik afleiding van mezelf wil. Ik vind mijn werk zwaar, zie geen enkele toekomst binnen het huidige systeem op een fatsoenlijk baan uitgezonderd dat ik mijn welzijnspraktijk doorstart. Ik neem dus geen verantwoordelijkheid voor de systemen binnenin me en blijf ontevreden met hoe de realiteit nu is. De geest leeft van ontevredenheid want dan heb ik continu iets of iemand buiten mij nodig. Het is een vrij intens systeem want het schrijven erover heeft me weken 'gekost'. 


Geval van lulluvudu? Of gewoon, meer technisch, verbindingen verbreken doet 'zeer'.


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb te zien, realiseren en begrijpen dat ik H niet nodig heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf helemaal gek te maken met het verlangen naar H of gewoon eender een MAN/mannenlijf/mannelijke genitaliën.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb met dat ik moet en zal knuffelen met H of een andere man.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb eigenlijk niet te begrijpen waarom ik perse moet en wil knuffelen met H.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het peil aan het bindingshormoon oxytocine te willen aanvullen omdat ik mijn lichaam verslaafd heb gemaakt aan dit chemicalie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf met H/een man te willen verbinden in plaats mezelf met mezelf te verbinden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard hebben gehechtheid aan H te hebben gecreëerd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te time-loopen in plaats van acuut het systeem bij de horens te vatten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in de geest van herinneringen te gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb te zien, realiseren en begrijpen dat de herinneringen die ik heb aan ons samen slechts plaatjes in mijn geest zijn en niet echt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat herinneringen echt zijn in plaats mezelf te realiseren dat herinneringen het werktuig van de geest is om middels de eraan verbonden gevoelens en emoties zichzelf op te laden als ook het hele wereldsysteem op te laden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb deel te nemen in de gedachte/wens "Ik wil hem gewoon zien".

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb te zien, realiseren en begrijpen dat de wens de vader van de gedachte is en dat ik als ik niet deelneem in de wens ik ook niet hoef deel te nemen in de gedachte --gedachten bombarderen het fysiek en vernietigen-zelf.


Tot zover even ...