Dag 400 Moet ik dat allemaal aanhoren? Een ander af willen kappen

Oef, de afgelopen dagen kwam deze karaktertrek weer naar voren in communicatie met bepaalde personen i.e. mannelijke wezens. Het interrumperen wat ik in één na laatste blog behandelde/vergaf is verbonden met deze constructie van het enorm verveeld raken als mensen iets met me delen wat ik al weet -- 'ik' als het geïnformeerde karakter raakt 'verveeld'. Als het kort duurt kom ik daar nog wel door maar als het langer wordt en diegene is allemaal kennis en informatie aan het delen en niet zichzelf dan wordt het me een stuk lastiger. Wat ik eerder had als de ander steeds zeggen "ja dat weet ik al een 450 miljard jaar" dat is wel weg -- dit heb ik godvergeten wel duizend keer gezegd in mijn/dit leven; zal het in mijn vorige levens ook niet ander zijn geweest lol.

Nu is het meer de laag eronder die prominent wordt dat ik heel ongeduldig word. Als een ander mij iets uit gaat leggen wat ik al weet in plaats dat eerst gecheckt wordt of ik het al weet. Dit is een zelfprogrammering uit mijn kindertijd toen mijn vader tig keer dezelfde informatie ging uitleggen die ik natuurlijk al wist, want het was al uitgelegd. En ik onthield alles precies dus het uitleggen ervan was totaal zinloos. Ik vind het een enorme tijdverknoeiing, vullen van ruimte. Dus wat zich aandient voor mij is te leven in ruimte-tijd. Niet mezelf slaaf te maken van een ander maar mezelf hier te vestigen in tijd en ruimte, dat wat werkelijk is onafhankelijk wat of een ander met me deelt.

Geduld is een beweging van zelf, het staat in het centrum van zelf/zelfs zijn die het bestaan vasthoudt in zelf als baken, de pilaar van/als zelf en hierin één en gelijk staat als en met het bestaan van wat zelf weet: wat ik spreek, hoe ik leef en zoals ik leid – de zekerheid van wie ik ben als bestaan is hier als mij en ik wandel in ieder moment met/als de adem als deze zekerheid dat vertrouwen is op mijzelf als bestaan: dat ik blijf, dat ik sta en wat er ook zal komen -  wij zullen hier zijn. Geduld is dus de zekerheid van zelfvertrouwen in wie zelf is en wetende/levende dat wat we wandelen voor/als het bestaan zal staan/blijven als zelf – wat de uitkomst ook moge zijn voor iedereen.

~ Sunette Spies

Het mannelijke wezen waarbij dit uitspeelde overigens feedbackte me dat "mannen vinden dat vrouwen dom zijn en dingen uitgelegd moeten krijgen". Dat zou wel eens kunnen kloppen want mijn vader wilde zich vaak denigrerend over mijn moeder uitlaten, de minachting in het onbewuste van mannen is dat, een ongelijkheid die klaarblijkelijk gezien wil worden om op te lossen/te deleten.

Deleten / zelfvergevingen en -correcties volgen...