Dag 433 Ziekmelden of niet ziekmelden - dat is de vraag?

Vanochtend werd ik gebeld door de intercedente van het uitzendbureau en ze vroeg me hoe het met me was. Ik zei: "Slecht. Ik voel/ben nog steeds ziek." Oh zegt dan hoef ik je niet te vragen of je een wijk kunt doen waarop ik weer zei: "Oh sta ik dan al niet voor vandaag op een wijk?" Waarop ze "nee" zegt. Ik besef me in dat moment dat dit nu voor de 2e keer in korte tijd gebeurt dat ik niet zorgvuldig ben geweest in het checken van mijn rooster. Ik ga vaag ergens van uit in plaats dat ik gewoon praktisch check als ik me druk lig te maken dat ik moet werken en eigenlijk te beroerd ben om wat te doen. 

Dus, we hebben het nog wat over het gewoon te zijn 'door te lopen' met/tijdens ziek zijn en constateren dat we beiden eigenlijk van onze moeders gekopieerd hebben dit te doen. Ik vroeg me namelijk sinds gisteren toch weer eens voor de zoveelste keer af wat nou gezond verstand van het menselijk fysiek lichaam is. De intercedente stelt duidelijk en zonder lading dat ik als ik donderdag me niet beter voel gewoon kan bellen voor 10.00 uur. Hierbij wordt me duidelijk dat ik niet durf af te bellen. Ik realiseer me dat ik me daar druk over maak. Ik heb blijkbaar de angst/gedachte dat ze de dingen niet kunnen oplossen als ik niet kan. Absurd eigenlijk maar nu realiseer ik me dat pas terdege, zo diep zit dit ingeprogrammeerd in m'n lijf. Alsof ik wat te verliezen heb. 

Pfff de contouren van deze enorme geestescontructie worden me wat duidelijker. Omdat ik deze dingen niet via diecte woorden van mijn moeder heb overgenomen - ze zei niet EN GIJ ZULT WERKEN ANDERS KRIJG JE NIET TE ETEN lol - nee dit gaat dat ik gedrag waarneem als kind maar niet weet wat de beweegredenen daarachter zijn. Graag wilde ik die dingen wel uitvissen maar men was/is niet gewoon daar open over te zijn en de dingen worden gauw weer gesloten vanwege lading die dit alles met zicht brengt.


Welnu, deze tendens mag wel stoppen. In plaats van door wat mijn lichaam me vertelt heen te wandelen in gewaarzijn wil ik het verdringen en getting over with, zo snel mogelijk 'ervan af' terwijl mijn lichaam me juist de patronen waarin ik deelneem wil laten zien. 

Oké ik zie dus dat ik het welzijn van mijn lichaam ondergeschikt maak aan iemand buiten mij waarvan ik denk dat zij in de problemen komt zonder dat ik daar navraag naar doe. En ik doe daar allemaal geen echte navraag naar want ik vrees het; ik vrees de antwoorden. Doordat de intercedentes van deze dependance in eenheid en gelijkheid blijven communiceren geeft dat voor mij de opening om te kunnen gaan zien wat ik nou vrees. Ik vrees mijn eigen reacties op wat de werkelijkheid zou laten zien. Fascinerende shit. Ik ben dan ook zeer erkentelijk voor de dames intercedentes dat ik hier doorheen mag. En dat ik mezelf de oordelen/angsten mag vergeven.