Dag 454 Kapot, maar niet meer helemaal kapot
Hier is iets waar ik niet graag openbaar over schrijf. Dat is dat ik van mijn werk als postbezorger heel erg moe wordt. Ik doe dit nu een jaar en omdat ik iets vooruit ben gegaan ben ik er maar eens aan gaan staan om erover te schrijven. Ik checkte vaak met andere postbezorgers of ze dit ook ervoeren, om enige referentie te hebben 'waar ik sta' in mijn geest-lichamelijke proces. Vandaag zei een vrouwelijke postbezorger op het depot tegen me - misschien dat ze iets ouder is dan ik - dat ze heel heel erg moe was. Als ik het met de mensen op werk deel dat ik zo moe was/ben ervaar ik geen emotie maar ergens naar mezelf veroordeel ik me vrij erg. Ik begrijp niet goed wat dit is en daarom begin ik er hier over om inzicht te krijgen wat het is dat me dwarszit.
Ik heb in mijn familie, van mijn moeder in het bijzonder overgenomen/gekopieerd/gedupliceerd VOORAL DOOR te GAAN, niet zeuren enzovoort. Dus een 'overgeven' - gelijkstaan - aan mijn vermoeidheid heeft me heel lang geduurd. Veel langer dan ook als dit jaar. Ik zou zeggen dat ik al 9 jaar hiermee stoei. Toch ben ik vooruit gegaan want van eerst 3 dagen compleet uitgeput te zijn van een middag postbezorgen ben ik nu zo'n 3 uur erna niet in staat iets op te pakken/aan te vangen als dan eenvoudige overlevingsactiviteiten te vervullen als lopen, zitten, liggen, eten en drinken.
Vanavond kreeg ik ineens - toen ik zo mijn lichaam aan het rusten was op een oefenmatje - een best heftige piepkleine gedachte die van achteren kwam als van "als ik met dit moeie lichaam oud moet worden, dan hoeft het voor mij niet, dan kan ik net zo goed dood gaan". Nou begrijp ik dat dit een gedachte is en niet echt is maar wel openheid van zaken nodig heeft. Waarom zou ik mezelf in de toekomst projecteren als ik hier zelf bemerk dat ik vooruit ben gegaan in mezelf? Dat moet van het geestbewustzijnssysteem zijn mij wil verstrooien in paranoia. Deze vooruitgang in mezelf namelijk merkte ik ook in mijn kuiten de afgelopen tijd, het wandelt beter; ik kon zelfs met blote kuiten lopen van de week toen het zo warm was - nou da's zeker in geen 6 jaar meer voorgekomen buiten hoog zomer. De kuiten staat wat betreft Structureel Resonantiepunt voor het vooruit bewegen in jezelf. Lang hebben zich daar systemen opgehouden als van zelfkritiek en nu ik dit schrijf realiseer ik me dat ik mezelf dus kritiseer ten aanzien van het moe zijn. Dus het woord is niet zozeer oordelen als wel kritiseren, da's net anders. Aaagh, ik zal dus zelfvergeving dienen toe te passen op dit zelf kritiseren.
Ik heb in mijn familie, van mijn moeder in het bijzonder overgenomen/gekopieerd/gedupliceerd VOORAL DOOR te GAAN, niet zeuren enzovoort. Dus een 'overgeven' - gelijkstaan - aan mijn vermoeidheid heeft me heel lang geduurd. Veel langer dan ook als dit jaar. Ik zou zeggen dat ik al 9 jaar hiermee stoei. Toch ben ik vooruit gegaan want van eerst 3 dagen compleet uitgeput te zijn van een middag postbezorgen ben ik nu zo'n 3 uur erna niet in staat iets op te pakken/aan te vangen als dan eenvoudige overlevingsactiviteiten te vervullen als lopen, zitten, liggen, eten en drinken.
Vanavond kreeg ik ineens - toen ik zo mijn lichaam aan het rusten was op een oefenmatje - een best heftige piepkleine gedachte die van achteren kwam als van "als ik met dit moeie lichaam oud moet worden, dan hoeft het voor mij niet, dan kan ik net zo goed dood gaan". Nou begrijp ik dat dit een gedachte is en niet echt is maar wel openheid van zaken nodig heeft. Waarom zou ik mezelf in de toekomst projecteren als ik hier zelf bemerk dat ik vooruit ben gegaan in mezelf? Dat moet van het geestbewustzijnssysteem zijn mij wil verstrooien in paranoia. Deze vooruitgang in mezelf namelijk merkte ik ook in mijn kuiten de afgelopen tijd, het wandelt beter; ik kon zelfs met blote kuiten lopen van de week toen het zo warm was - nou da's zeker in geen 6 jaar meer voorgekomen buiten hoog zomer. De kuiten staat wat betreft Structureel Resonantiepunt voor het vooruit bewegen in jezelf. Lang hebben zich daar systemen opgehouden als van zelfkritiek en nu ik dit schrijf realiseer ik me dat ik mezelf dus kritiseer ten aanzien van het moe zijn. Dus het woord is niet zozeer oordelen als wel kritiseren, da's net anders. Aaagh, ik zal dus zelfvergeving dienen toe te passen op dit zelf kritiseren.
Reacties
Een reactie posten