Dag 478 Reactiepatroon rondom iemand moeten loslaten

Ik heb een reactiepatroon ontdekt ten aanzien van wanneer ik iemand waar ik me aan gehecht heb moet los laten nadat ik deze heb geassisteerd en ondersteund in het proces van zelfrealisatie en ik dan niks meer kan doen. De reacties bestaan uit onzekerheid (emotie) dat ik er niet op kan vertrouwen dat iemand weer 'terugkomt'. En onzekerheid is angst en geeft me tranen/verdriet. Tranen laten is ook loslaten van iets ouds in mezelf - ik zie iets in en laat het los - mits het geen pityparty is.

Ik zie dat zelfvertrouwen ook mist. In een klein moment ervaar ik dit. Ook de optie 'dat die ander me niet meer leuk vindt' nadat ik dingen heb uitgesproken. Verliesangst ervoer ik niet tijdens de chat maar erna, duidelijk een geval van de quantum geest.

 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een reactiepatroon van emoties te hebben gecreëerd dat wanneer ik mensen waaraan ik me meer gehecht heb moet los laten nadat ik ze geassisteerd en ondersteund heb in hun proces van zelfrealisatie en ik dan niks meer kan doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb bepaald te worden door dat waaraan ik gehecht ben.

ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de fase van 'niks meer kunnen doen voor de ander' nadat ik gegeven heb wat ik te geven had moeilijk te vinden. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het gevoel te hebben iemand kwijt te raken nadat ik deze persoon getoond heb dat hij/zij onoprecht is met zichzelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb deel te nemen in het verdrietkarakter omdat ik geen controle heb op mijn omgeving en eigen lijk gewoon iets of iemand moet loslaten en hun eigen proces te wandelen zodat ook ik mij eigen proces kan wandelen naar zelfstabiliteit als één en gelijk en hierin vergeef ik mezelf toegestaan en aanvaard te hebben angst te creëren als surrogaat om controle over mijn omgeving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb urenlang van slag te zijn door de onzekerheid niet te weten hoe het verder zal gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb onzekerheid te ervaren in mezelf in relatie tot een ander of deze weer 'terugkomt' wanneer ik deze geassisteerd en ondersteund heb in de zelfrealisatie van de woorden die iemand spreekt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb ongeduldig te zijn wanneer iemand niet iets meteen begrijpt en hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dit als patroon in en naar mezelf te hebben waar ik vind dit ik alles meteen moet begrijpen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik een contact op moet geven vanwege het feit dat er een resonantie optreedt en hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb te zien, realiseren en begrijpen dat het simpelweg resonanties zijn die aan het licht komen en die gewoon vergeven kunnen worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te beïnvloeden met het idee dat iemand niet meer 'terugkomt' en hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb te zien, realiseren en begrijpen dat ik zelf terug moet komen uit de geest, uit de emoties van angst voor verlies van iemand, onzekerheid en verdriet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een energiebeweging te ervaren in mijn buik.

ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf af te vragen of ik iemand wel onvoorwaardelijk kan ondersteunen en hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verliesangst te ervaren omdat ik weet dat als ik verliesangst ervaar ik iemand niet onvoorwaardelijk kan assisteren en ondersteunen in zelfoprechtheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb erg verdrietig te worden van het idee dat iemand niet meer 'terugkomt' en hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb te zien, realiseren en begrijpen dat een verliesangst om iemand feitelijk energiehechting van de geest is en niet echt wie ik ben.

Ik realiseer me dat als ik ervan gewaar ben dat iemand onoprecht is met zichzelf op welke manier dan ook - niet naar het systeem, maar naar het leven - en ik niets doe omdat ik bang ben of omdat het risico te groot is, ik dan één en gelijk aan zelfonoprechtheid ben en ik onderuit ga.

Dit is de sleutel tot transformatie op alle manieren - het praktische punt van het zelf verantwoordelijk zijn voor allen als zijnde zelf in elk moment.

Geen gehechtheden want verandering is het enige constante