Dag 494 Verdriet: Opstaan uit een Mentale Ineenstorting

Eerder - in februari 2013 - schreef ik over de energie van verdriet/verdrietreacties/verdrietervaringen in en als de geest/het bewustzijn. Sindsdien - in juni 2013 - zijn er interviews over gedaan door de Atlanteanen waarvan ik nu ("deel 1") Verdriet: Het Begrijpen van Verdriet heb geluisterd. Het feit alleen al dat ik zolang "gewacht" / uitgesteld heb dit interview te luisteren - het Eqafebestand moest geunzipd worden - geeft aan dat "ik" als de geest blijkbaar liever verdriet ervaar dan het Geschenk dat erin besloten ligt wat betreft mijn expressie te zien/unzippen.

Nu wil ik dit in de diepte gaan bekijken in mezelf om het bij de bron te kunnen gaan aanpakken. Dit interview handelt dan ook over hoe we de emotioneel energetische ervaring van verdriet CREËREN in en door onze geest-lichaamrelatie.  Let wel, verdriet is niet 'verkeerd' of iets - het is te zien, realiseren en begrijpen dat er echt een fascinerende expressie van Zelf is voorbij verdriet, die we nog nooit echt overwogen hebben of hebben kunnen bevatten dat het in feite bestaat.

Specifiek wil ik het met mezelf hebben over de context van verdriet in relatie tot het verliezen/missen van iemand of het idee iemand te verliezen doordat de relatie beëindigd wordt of dreigt beëindigd te worden. Mijn emotionele reactie naar dat verlies is dus verdriet. Doorheen mijn hele leven is dat een steeds terugkerend (polariteits-)probleem wat ik wil oplossen en vooral voorkomen voortaan.

Hoe wordt verdriet gecreëerd?

Het is niet zo dat de verdriet-emotionele-energie en de omvang en de intensiteit ervan plots bij toverslag uit het niets komt als we iemand/iets verliezen. Het komt voort uit een relatie die intiem was, die we dierbaar, waardevol, betekenisvol enzovoort achtten. In termen van de geest/bewustzijn moeten we begrijpen dat Verdriet een energetische ervaring is die in feite door de tijd heen accumuleert/opHOOPT/opeenhoopt/opstapelt in je geest, in je wezenlijkheid en in je lichaam.

Voor mij - en voor velen - is het hier belangrijk te realiseren dat de verdriet-emotionele-energie al begint op te stapelen, te manifesteren en lageren in de geest doorheen de tijd dat ik een meer intieme relatie met die iemand (of dat iets) ontwikkel.  Dat hoe de onvermijdelijkheid van verlies al begint op te stapelen en lageren en opslaan en manifesteren in mijn geest. En dat in en door mijn relatie met die iemand of iets, ik me al voorbereid - geestelijk - op dat moment van verlies. Hoe meer en meer de intimiteit binnen relaties door de tijd heen ontwikkelde, des te meer die verliesangst tegelijkertijd ontwikkelde, de angst die iemand te verliezen. En het is die angst voor verlies die dan ook op zijn beurt de consequentie-uitstroom van en als verdriet creëert.

Op deze manier wordt er in de geest een extreme polariteit gecreëerd in relatie tot die iemand of iets. Wat zijn de dynamieken binnen die relaties? Waarom is er zo'n polariteit dat des te intiemer/dieper de connectie en ervaring met iemand of iets, des te intenser en overvloediger de angst voor verlies? Hier open(baar) ik hoeveel van mijn relaties meer energetisch gebaseerd zijn dan echt in feite realiteit, praktisch, fysiek, betekenisvol gebaseerd.

Hoe ik mezelf ga assisteren en ondersteunen mijn relatie tot andere mensen te veranderen, ga ik in de interviews die hierop volgen wandelen - naar echt intiemer te zijn op een niveau in mezelf die ver voorbij energie of energie-ervaring is. Hier opent zich echt 'a can of worms' voor me, in de zin van hoe we relaties definiëren, want hoe ik bestaan heb in mijn relaties met bijvoorbeeld partners/familie/vrienden is echt alleen energiegebaseerd geweest want ik heb altijd/vaak verdriet ervaren achteraf als het verbroken werd of als ik ze niet meer kon zien vanwege verhuizing en dergelijke. Een tijd geleden opende ik dit onderwerp dan ook met mijn huidige partner waarin ik niet begreep en nog niet begrijp hoe ik dan een niet emotionele hechting/verbinding aanga met hem.

Nu begin ik - door dit interview - dus een schijnsel te zien van hoe het wel "moet", in de zin van hoe het praktisch kan dat ik niet steeds weer dat verdriet ervaar waardoor ik gewoonweg niet meer normaal kan functioneren. Dus in essentie, hoe we "gevoelens" gebaseerde relaties veranderen naar praktische assistentie en ondersteuning, praktisch leven, praktische deelname, uitbreiden naar zo veel meer.

[Het interview bespreekt trouwens veel meer dan ik hier bespreek.]

In de grond komt het erop neer wat ik hier van mezelf leer is dat er een polariteit bestaat in mijn geest tussen verdriet en zijn tegenovergestelde polariteit van een positieve gevoel/ervaring met als gevolg dat ik uiteindelijk een mentale ineenstorting ervaar/creëer door van het extreme positieve naar het extreem negatieve te gaan.

Wat ik in de afgelopen dagen duidelijk zag is dat het ervaren van emoties een reden wordt geacht een relatie te verbreken in plaats juist deze manifestaties van het ego te transcenderen. Dat is echt werkelijk absurd, dat een reactie/ervaring/emotie in de geest belangrijker wordt geacht dan de persoon waarmee men in relatie staat.

Tot zover de realisaties voor nu.


Plaatje linksboven