Dag 510 Hoe maak ik van een moment van missen tegelijkertijd een moment van waardering en dankbaarheid?
Hier gaan we weer een keer. Ik bemerkte deze week weer dat wanneer ik door mijn menstruatie ga dat ik van het missen van mijn partner een emotioneel moment(en) ga maken. Waar ik doorheen mijn leven verschillende periodes van (emotioneel) missen heb gekend met partners waar ik van gewoon stabiel blijf in het 'missen' tot extreem emotioneel word van het missen van mijn partner - wil ik hier nu toch een oplossing vinden voor de emotionele ervaring ermee. Doordat ik het blog van Sunette er op na sloeg begrijp ik hoe ik er nu/voortaan naar naar kijken; hier een fragment uit Moments with Me:
Wat mij opvalt en inderdaad kan assisteren en ondersteunen om stabiel te blijven in het missen van mijn partner/moeder is het feit dat dit eigenlijk dat deel van mezelf en de dimensie van de relatie reflecteert dat ik waardeer.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb te accepteren dat ik mijn partner/moeder mis en dat dat oké is zolang ik niet emotioneel van word.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb gefrustreerd te worden dat ik mijn partner zo weinig langere tijd kan zien omdat we zo ver van elkaar vandaan wonen - en hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te frustreren omdat ik (mezelf) niet herken en realiseer dat de momenten van het missen van de ander ook gaan over het waarderen van dat deel van mezelf en de dimensie van de relatie.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik een lange afstandsrelatie niet aankan in plaats mezelf te realiseren dat ik blijkbaar de lange afstand tot mezelf niet aankan die ik gecreëerd heb doordat ik de momenten van missen niet aankon doordat ik niet wist hoe mezelf daarin te assisteren en ondersteunen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb in de berekening mee te nemen dat ik tijdens mijn menstruatie labieler ben - en hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb met het gevoel van missen te vechten in plaats dit emotionele randje van het missen van mijn partner te herkennen als gevolg van mezelf binnen het punt van menstruatie.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn partner stiekem te beschuldigen dat hij niet meer tijd vrij maakt voor ons terwijl ik rationeel wel begrijp waarom de dingen zijn zoals ze zijn.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb met te zeggen dat ik niet met een lange afstandsrelatie kan leven eigenlijk zeg dat ik niet kan leven met iemand voor een moment te missen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in mijn buik de nare energie van missen te creëren en op te hopen en vervolgens hierin te blijven hangen in plaats het met de adem te gronden.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdrietig te worden van het moment van missen en dus de verkeerde kant op te gaan richting emotie in plaats van richting mezelf/mijn wezenlijkheid.
Ik stel mezelf ten doel mezelf te herinneren als het gaat om het onderdrukken van de ervaring van het missen van iemand - adem te halen, te vertragen en introspectie te doen in relatie tot de ervaring en mijn zelfeerlijkheid te ontdekken ten opzichte van mij en een ander.
Ik stel mezelf ten doel mezelf te assisteren en ondersteunen om van een moment van missen tegelijkertijd een moment van waardering en dankbaarheid te maken door het herkennen van en het realiseren van het feit dat ik eigenlijk dat deel van mezelf waardeer en de dimensie van de relatie.
Als het gaat om het oordelen van jezelf en het onderdrukken van de ervaring van het missen van iemand - herinner jezelf om adem te halen, te vertragen en liever introspectie te doen m.b.t. de ervaring en je zelfeerlijkheid te ontdekken ten opzichte van jou en een ander. Dit zal assisteren en ondersteunen met jezelf toestaan om iemand te missen voor een moment - beseffen dat het oké is, want dan besef je dat het niet alleen over het missen van hen gaat, maar ook het herkennen van en het realiseren van het feit dat je eigenlijk dat deel van jezelf waardeert en de dimensie van de relatie; en zo wordt een moment van missen tegelijkertijd een moment van waardering en dankbaarheid.
Wat mij opvalt en inderdaad kan assisteren en ondersteunen om stabiel te blijven in het missen van mijn partner/moeder is het feit dat dit eigenlijk dat deel van mezelf en de dimensie van de relatie reflecteert dat ik waardeer.
 |
| Gcards.nl |
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb te accepteren dat ik mijn partner/moeder mis en dat dat oké is zolang ik niet emotioneel van word.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb gefrustreerd te worden dat ik mijn partner zo weinig langere tijd kan zien omdat we zo ver van elkaar vandaan wonen - en hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te frustreren omdat ik (mezelf) niet herken en realiseer dat de momenten van het missen van de ander ook gaan over het waarderen van dat deel van mezelf en de dimensie van de relatie.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik een lange afstandsrelatie niet aankan in plaats mezelf te realiseren dat ik blijkbaar de lange afstand tot mezelf niet aankan die ik gecreëerd heb doordat ik de momenten van missen niet aankon doordat ik niet wist hoe mezelf daarin te assisteren en ondersteunen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb in de berekening mee te nemen dat ik tijdens mijn menstruatie labieler ben - en hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb met het gevoel van missen te vechten in plaats dit emotionele randje van het missen van mijn partner te herkennen als gevolg van mezelf binnen het punt van menstruatie.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn partner stiekem te beschuldigen dat hij niet meer tijd vrij maakt voor ons terwijl ik rationeel wel begrijp waarom de dingen zijn zoals ze zijn.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb met te zeggen dat ik niet met een lange afstandsrelatie kan leven eigenlijk zeg dat ik niet kan leven met iemand voor een moment te missen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in mijn buik de nare energie van missen te creëren en op te hopen en vervolgens hierin te blijven hangen in plaats het met de adem te gronden.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdrietig te worden van het moment van missen en dus de verkeerde kant op te gaan richting emotie in plaats van richting mezelf/mijn wezenlijkheid.
~~~
Ik stel mezelf ten doel mezelf te herinneren als het gaat om het onderdrukken van de ervaring van het missen van iemand - adem te halen, te vertragen en introspectie te doen in relatie tot de ervaring en mijn zelfeerlijkheid te ontdekken ten opzichte van mij en een ander.
Ik stel mezelf ten doel mezelf te assisteren en ondersteunen om van een moment van missen tegelijkertijd een moment van waardering en dankbaarheid te maken door het herkennen van en het realiseren van het feit dat ik eigenlijk dat deel van mezelf waardeer en de dimensie van de relatie.
Reacties
Een reactie posten