Dag 513 Trage schildklierfunctie en het opkroppen van dingen

Onlangs werd ik met mezelf geconfronteerd in een situatie waarin ik kon zeggen wat ik wilde bespreken met iemand. Ik had eerder die week een tiental punten verzameld die ik wilde bespreken met diegene. Toen het moment daar was dat diegene vroeg wat ik wilde bespreken sloeg ik dicht, ik kreeg een 'blank' en bleef lang stil totdat ik de moed vatte - de adem in feite - en begon met wat ik me herinnerde van de punten. Ik weet niet wat me beheerst in zo'n moment, het enige wat ik me herinner is dat me dit als kind heel erg veel 'overkwam'; beter gezegd is dat ik dit als kind heel veel deed/toestond in mezelf om in die bepaalde staat te geraken. Even later - toen ik twee punten benoemd had - begon het te vlotten en bemerkte ik ook dat ik me de andere punten weer herinnerde. 

Ergens percipieer ik dat ik de dingen die ik wil bespreken de ander niet zullen bevallen of dat het onzin is wat ik wil meedelen of dat het niet nodig is dit te delen. Ik wuif de dingen dus liever weg en onderdruk ze. Dat dat sinds de inkeer van het proces me niet meer lukt wordt me duidelijk in de innerlijke conversaties die ik erover creëren wat uitmondt in backchat en mogelijk kwaad worden op een ander omdat ik het niet gewoon meegedeeld heb. 

De schildklierdysfunctie wordt op psychosomatisch niveau gerelateerd aan het niet uiten van je gevoelens, het opkroppen van boosheid en frustraties, niet voor jezelf opkomen en een gebrek aan zelfrespect. Hierin herken ik mezelf als geest tijdens grote gedeelten van mijn leven.


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in een geestesstaat te plaatsen waar ik niet met een ander kan delen wat op mijn hart ligt en waarvan ik weet dat het één en ander verbetert in de relatie met die persoon.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dicht te klappen op het moment dat me de gelegenheid wordt gegeven om iets te delen of te vragen - en hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in en als een dichtklappersoonlijkheid deel te nemen waar ik een 'blank' ervaar en 'stil' wordt in mezelf en geen stil zijn als hier-zijn/gewaarzijn maar een 'daar' zijn/verdoofd zijn in de geest en niet meer zien wat ik wezenlijk vond van mezelf om te delen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb te zien, realiseren en begrijpen wat me beheerst in zo'n moment van 'blank' gaan in mezelf en zwijgen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dit mezelf vaak te doen dat ik in een bepaalde staat te geraak waarin ik mezelf geen richting geef in en als mijn woorden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb deel te nemen in en als het perceptiekarakter waar ik dat ik vrees/anticipeer dat de dingen die ik wil bespreken de ander niet zullen bevallen of dat het onzin is wat ik wil meedelen of dat het niet nodig is dit te delen. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de dingen en ervaringen van mezelf die ik wil bespreken liever weg te wuiven en te onderdrukken. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb innerlijke conversaties te creëren in mijn hoofd met een ander waarover ik iets wil delen en hierin mezelf niet te realiseren dat dit dan uitmondt in backchat en mogelijk kwaad worden omdat ik het niet gewoon meegedeeld heb. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb mezelf vrijelijk te uiten en toe te passen als wie ik ben als Leven als één en gelijk als alles maar in plaats daarvan een bewustzijnssysteem aan te leggen waarmee ik mezelf onderdruk en saboteer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf niet aan de beurt te laten komen/op te komen voor mezelf en anderen voor te laten en mezelf weg te cijferen. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet gewoon gelijk te communiceren als ik iets op mijn lever heb en hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb te zien, realiseren en begrijpen dat ik het opkrop en op een gegeven moment boos en gefrustreerd word omdat ik de moed/zelfoprechtheid niet heb om iets gewoon te delen met een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet voldoende zelfvertrouwen te hebben om te delen dat waar ik mee zit of dat wat ik wil bespreken wat ik als ten gunste zie voor de relatie die ik met de bepaalde persoon heb.

Ik stel mezelf ten doel mezelf praktisch te assisteren en te ondersteunen mezelf te stoppen met deelname in angst en vrees gegenereerd uit mijn projecties naar de toekomst van wat er kan gebeuren als ik iets met iemand delen/bespreken wil.

Ik stel mezelf ten doel vertrouwen in mezelf te ontwikkelen, zodat ik niet verstrikt raak in de angst voor wat er kan gebeuren, maar het een praktisch proces van zelfontwikkeling te maken waar plannen om iets te delen ook echt uitvoer.

Ik stel mezelf ten doel te realiseren dat moed/zelfoprechtheid in de adem is.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te realiseren dat wanneer ik een moment van reactie/reageren heb op iets, iemand of mezelf dit te omarmen als een geschenk voor mezelf waar ik mezelf kan ontdekken in en als mijn geest-lichaamrelatie en waar ik mezelf kan bevrijden van beperkende bewustzijnsstaten/persoonlijkheden/systemen/energieën.