Dag 538 Het belang van niet spreken of schrijven in een emotionele bui

Luistertip The Emotional Mind (Part 3) - The Future of Consciousness - Part 74

Vanochtend stond er een excursiebegeleiding gepland van de Natuur- en Milieueducatie voor kinderen van de lagere school. Ik had er al een mail over gehad dat het misschien niet door zou gaan i.v.m. de verwachting van regenbuien. Hierop was ik al wat gaan hopen dat het niet door zou gaan vanwege mijn toch al drukke schema. Ik zou vanochtend iets na 8 uur dan de coördinator bellen of het definitief afgelast werd of door zou gaan op voorspraak van de school. Toen ik pas tegen 10 voor half 9 belde, hoorde ik dat het door ging. Dat betekende dat ik binnen 10 minuten zou moeten ontbijten i.e. havermoutpap maken én nog opeten. Ik zag dat dat niet ging lukken maar schoot er niet over in de stress wat ik voorheen wel zou doen/deed/gedaan heb over niet ontbijten thuis. Ik besloot een croissant met jam mee te nemen en koffie te maken, koffie ook voor de anderen. Heerlijke traktatie voor mezelf!

En toen rapido op de brommer. Jas half open terwijl het fris was maar ik dacht ik moet dóór nu. Moet er om 9 uur max zijn. Ik bemerkte dat ik wat kriegel en chagrijnig was op de brommer en reed op voluit door wat wel aangenaam weer was. Ik heb van die gedragsdingen waarbij ik het gas vol open trek als ik geïrriteerd ben met mezelf/iets/iemand of als ik het gewoon doe omdat het kan. Dus daar even het onderscheid in makend. 

Onderweg probeerde ik mezelf zoveel mogelijk te stabiliseren met de adem en mijn wrevel naar mezelf los te laten. Ik had ook niet zo'n zin in de excursie Stip omdat die nogal intensief is i.e. ik die als intensief percipieer. Bleek later de Slootjesexcursie te zijn die ik heel leuk vind, omdat die heel participatief voor de kinderen zelf is. Dit zegt natuurlijk over mij dat ik in die andere niet voldoende participeer. Dat alvast ter correctie.

Toen ik aankwam zag ik in de verte de kinderen met de onderwijzeres al aankomen en toen "had ik het al een soort gehad", gedachten als "ik kan mezelf nu niet meer voorbereiden", "ik kan niet even rustig koffie drinken, eten en babbelen" kwamen voorbij. Toen ook nog een moeder die was meegekomen het hek voor me dichttrok met de opmerking dat er geen brommers op het terrein toegestaan waren volgens haar voelde ik de energie omhoog schieten. Ik wist me in te houden en niet te spreken. Ik bleef voor het hek staan en vroeg of ik naar binnen mocht want ik moest daar zijn. Verder heb ik niet meer met de vrouw gesproken want ik was geëmotioneerd. Brommer vooraan laten staan want ik wilde niet door de kinderen heen. Zwijgend loop ik naar de groep excursiebegeleiders en groet ze maar half.

Ik verdwijn even in het gebouwtje en gebruik mijn tijd vooral om normaal te worden. Ik blijf in de deuropening staan en wacht de groepjesverdeling af. Ineens word ik geïnformeerd dat ik op een ander onderdeel sta als wat afgesproken want iemand anders wilde dat vandaag doen. Die shift kon dus ook gebeuren omdat ik te laat was. Ook hier sprak ik niet en zei okee. Zie ik ineens een vrouw waarmee ik al vaker wrevel heb ook bij dit onderdeel gaan deelnemen en toen ze me zei dat ik dit en dat moest meenemen schoot me dat helemaal 'in het verkeerde keelgat". Wat dan het goede keelgat is valt nog even te onderzoeken maar dit "even terzijde nu".  Help wat is dit "terzijde nu"? Lol wat een bende die geest. In sarcasme spreek ik de vrouw haar opdracht/vraag na, dus daar ging ik de fout in. Ik zie/hoor me denken "je hoeft me niet te verordoneren".

Afijn, ik loop mee naar de slootkanten en merk al meteen aan mezelf dat ik de kantjes eraf wil gaan lopen door hoe ik me voel. Het nog niet ontbeten hebben steunt me ook niet echt lekker. Ik steek een sigaret op - wat ik zelden doe zo vroeg op de dag - en voel me nog "lichter" worden. Hmm ik moet mezelf goed op m'n poten houden anders ga ik om en juist op dat moment vraagt mijn mede-excursiebegeleidster of ik dit of dat even wil doen. Toen hield ik het niet meer en zei - vrij plain eigenlijk - "je hoeft me niet te zeggen wat ik moet doen" en ergens bemerkte ik wel dat ze eigenlijk ook wel snapte; dat is namelijk niet wat we doen onder elkaar in deze groep, eigenlijk allemaal zelfbeweging en niks doen kan in wezen ook. Ik was bang dat ze "aan" zou gaan tegen me, me een standje/veeg uit de pan zou geven omdat ze dat vroeger regelmatig deed naar anderen en hierin bemerkte ik dat ze veranderd was en er gebeurde niks, het werd stil en dat was wel fijn. Ik besloot te gaan eten en wat koffie te nemen want dit ging niet langer zo.

Nadat ik wat gegeten had van de croissant en wat koffie had gedronken - een paar minuten zo ongeveer - liep ik stukken beter/steviger terug naar de slootkanten waar de kinderen met hun schepnetjes lekker bezig waren. Kinderen doen me sowieso altijd goed, ik kan goed "op hun niveau" deelnemen, ze zijn veel minder belast dan ouderen. Even nog dacht ik ze hebben vast geen zin meer in me en ik kan de aansluiting niet meer maken, maar even later dat ik er vol in gegaan ben met zoekkaarten overal neerleggen en mee in de bakjes kijken wat ze hadden gevangen was het fantastisch fijn. Met onze vingers in de waterbakjes de waterdiertjes determineren want dat willen ze nog weleens achterwege laten en alleen de diertjes in de bak doen. Als het namen erbij zoeken ondersteund wordt, doen ze ook wel weer.

Bij het nababbelen werd wel onderkend door mijn sidekick dat ze bemerkte dat ik "gefrustreerd" was en dat beaamde ik - "boos" vond ik een groot woord voor dit - en daarmee was het wat dat betreft oké. Voor mezelf recapitulerend evenwel zal ik deze tijdlijn moeten corrigeren omdat er nogal veel patronen doorheen komen schijnen.