Dag 539 Het belang van niet spreken of schrijven in een emotionele bui (deel 2)

Vervolg op Dag 538 Het belang van niet spreken of schrijven in een emotionele bui

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te gaan hopen dat de excursie niet door zou gaan vanwege mijn toch al drukke schema en het weer als aanleiding te gebruiken om mijn geest te entertainen in een 'mogelijk dit', 'mogelijk dat' in plaats van te onderzoeken waarom ik aan iets wil ontsnappen. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zo lang te dralen dat ik in tijdnood kom in plaats van gewoon op te transformeren met de realiteit. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb kriegel en chagrijn in mezelf op te wekken/creëren op de brommer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb deel te nemen in en als de chagrijnige persoonlijkheid en het patroon waarin ik dingen niet gewoon los kan laten maar ga zitten brommen in mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb van die gedragsdingen te creëren waarbij ik het gas vol open trek als ik geïrriteerd ben met mezelf/iets/iemand.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb deel te nemen in en als de irritatiepersona waarin ik dingen in mezelf af moet denken te reageren op dingen als de brommer buiten mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb deel te nemen in de backchat "ik heb niet zo'n zin in de excursie X" omdat die nogal intensief is/ik die als intensief percipieer in plaats van in mezelf te gaan kijken wat er me nou 'dwarszit'/minder bevalt in mezelf wat ik op de excursie projecteer. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb bij het al aan zien komen van de mensen terwijl ik niet de tijd heb gehad om me voor te bereiden deel te nemen in de backchat "nu heb ik het al een soort gehad", "kan ik niet even fijn tot mezelf komen", "kan ik niet even rustig koffie drinken, eten en babbelen".

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dat er energie in me omhoog schiet/dat ik energie in me omhoog laat schieten wanneer een hek voor me dichttrokken wordt met de opmerking dat ik er niet door mag.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb geëmotioneerd te worden door mezelf/mezelf te emotioneren door mijn deelname in gedachten en backchat in plaats deze onvoorwaardelijk los te laten. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb deel te nemen in de zwijgende persoonlijkheid waarin ik naar een groep mensen loop en ze maar half groet vanwege mijn eigen gecreëerde chagrijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een patroon/persoonlijkheid van irritatie en wrevel te creëren met/naar een ander wezen in plaats gewoon hier te zijn als elk ander wezen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het me in het verkeerde keelgat te laten schieten wanneer iemand me vraagt iets te doen/mee te nemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb deel te nemen in de backchat "ik laat me niet vertellen wat ik moet doen" en "je hoeft me niet te verordonneren".

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in en als de sarcastische persoonlijkheid deel te nemen waarin ik iemands woorden/vraag/opdracht herhaal in een specifiek toontje van energie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de (sloot)kantjes eraf te (willen) gaan lopen door hoe ik me voel. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb bang te zijn dat iemand "aangaat" tegen me, me een standje/veeg uit de pan geeft gebaseerd op herinneringen die ik vasthoudt van een persoon in plaats gewoon hier de angsten los te laten want ze gaan alleen over angsten voor mezelf/mijn eigen reacties op anderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb de verandering in de ander te zien en/of omarmen en daarmee ook de verandering in mezelf niet te zien/omarmen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat "ze vast geen zin meer in me hebben" omdat ik even chagrijnig was en hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb te zien, realiseren en begrijpen dat ik blijkbaar bang ben/denk dat ik niet vergeven wordt en er zelf veel meer van maak dan nodig is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb bang te zijn/te denken dat ik geen aansluiting met de groep meer kan maken nadat ik in een innerlijke bui ben geweest of überhaupt ook tijdens de emotionele bui omdat ik denk dat me dat kwalijk genomen wordt in plaats mezelf te realiseren dat ik het mezelf kwalijk neem/niet kan vergeven.