Dag 571 Opvoeding en de noodzaak op één lijn te komen als ouders/opvoeders/jeugdzorg

Voor alle kinderen is het prettig - maar zeker ook noodzakelijk - als opvoeders in grote lijnen dezelfde aanpak en afspraken hanteren. Dit wil niet zeggen dat de ene opvoeder het goed doet en de andere fout. Een ieder heeft een goede reden om het op zijn of haar wijze te doen. Toch zijn er een paar algemene sleutelwoorden die voor alle kinderen goed werken: duidelijkheid, voorspelbaarheid en consequent zijn. Opvoeders die in de basis op een eenduidige manier handelen en reageren, zorgen voor rust en duidelijkheid. Gevolg:
  • kinderen zeuren minder
  • minder ego(ïsme)
  • minder uitspeelgedrag
  • kinderen luisteren sneller en laten gewenst gedrag zien
  • kinderen weten waar ze aan toe zijn
  • en niet in de laatst plaats: minder wrok tussen de opvoeders

In mijn ervaring als alleenstaande opvoedouder met een tienerpleegdochter heb ik geleerd dat ik als één persoon geen lijn kan trekken want ik ben maar één persoon; een lijn kan pas getrokken worden bij 2 of meer personen (zie afbeelding). Daarop stoelt een oud overgeleverd levensbeginsel uit de religie dan ook dat luidt “Wanneer er twee of meer vergaderd zijn in mijn naam daar ben ik in het midden”. Met ‘ik’ wordt Leven bedoelt. Ik begrijp nu dan ook ten voeten uit wat dat adagium betekent.
Afbeelding lijn en punt

Wat ik dus geleerd heb is dat de tweede persoon / mijn ‘partner(s)‘ in dezen de jeugdzorg zou moeten zijn - in de persoon van een ambulante jeugdzorgwerk(st)er en/of een gedragswetenschapper - die op één lijn met een alleenstaande pleegouder/opvoedouder zouden moeten gaan staan qua gedrag van het kind wil de plaatsing tot een succes worden. In geval dat er een voogd in beeld is voor het kind is het ook van belang om met de voogd op één lijn te komen van wat toegestaan en aanvaard kan worden met betrekking tot het gedrag van het kind.

Wat er gebeurt als bovenstaande niet het geval is, is dat het kind meer en meer uitspeelgedrag / ego gaat/kan vertonen in plaats van gewenst gedrag - zeker (pleeg)kinderen met een instabiele omgeving als start in hun leven - omdat het nog steeds onduidelijke/mixed signalen uit zijn of haar buitenwereld krijgt. Des te meer er uitspeelgedrag / ego wordt toegestaan en aanvaard des te meer problemen ontstaan er omdat het kind niet aan hetgeen hoeft te gaan staan dat gevraagd wordt door de ene persoon; het kind kan in geval van een ondervoogdijstelling bijvoorbeeld bij de voogd(es) uitspeelgedrag laten zien door een zielige en/of slachtofferpersona aan te wenden om zodoende de eigen schuld/nalatigheid op de opvoeder af te schuiven in plaats van zelfeerlijk te worden over het eigen gedrag en communicatie en zo geen werkelijke vooruitgang te (hoeven) boeken in en als zichzelf.

De GEVOLGEN evenwel van dat er niet 1 lijn m.b.t. gewenst gedrag tot stand komt en naar alle waarschijnlijkheid meer ongewenst gedrag, komen dan helaas alleen bij de ene pleegouder/opvoedouder te liggen die ‘s avonds niet van werk naar huis kan gaan maar 24/7 met de gevolgen zit die de ouderen met elkaar creëren door niet één lijn te trekken en dit niet helder en herhaaldelijk duidelijk maken naar het kind.

Bij belangrijke steeds terugkerende zaken is het dus voor de samenleving als opvoeders-kind(eren) wel prettig dat we één plan leren trekken. In het geval hier met mijn pleegdochter ging het over de normale verantwoordelijkheden die ze te doen had en over haar houding naar mij toe waar één lijn over getrokken zou moeten worden. Denk maar aan Dr. Phil en zijn verhalen over de ‘enabler’. De tiener vertoonde steeds extremer vermijdingsgedrag (zelfoneerlijkheid) en in het algemeen een onwelwillende houding/mentaliteit omdat er door de 3 partijen niet één lijn werd getrokken (nog) van wat gewenst is en niet gewenst.

We kunnen als ouderen geen gewenst gedrag van onze kinderen verwachten als de grond om dat te ontwikkelen ontbreekt.


Reacties