Dag 495 Angst voor Verlies en Verdriet: een Niet Volledig Verbinden tot Absolute Deelname met de Ander

Verderzetting van Dag 494 Verdriet: Opstaan uit een Mentale Ineenstorting

Het voornaamste punt dat men moet overwegen in dit alles is hoe we echt in feite een absoluut onvoorwaardelijke relatie kunnen hebben met bijvoorbeeld een ander mens wanneer er in gelijke mate een constante voortdurende angst voor verlies en verdriet is dat als een schaduw je geest kwelt waar het dan twijfelachtig wordt in hoeveel dan wat we doen in onze relatie tot andere mensen bijvoorbeeld echt/authentiek is of als het meeste ervan alleen wordt gedaan uit verliesangst. En de angst meer voor het verdriet die men onder ogen moet zien als die iemand of iets niet meer in je wereld en realiteit is. Is het daarom dat we zoveel meer focussen op hoe we zouden vrezen hen te verliezen, hoe verdrietig we zouden zijn als we hen verliezen dat we dan niet volledig verbinden tot absolute deelname met hen terwijl we de tijd hebben samen met hen?

Uit: Sadness: Understanding Sadness - Atlanteans - Part 102

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb te zien, realiseren en begrijpen dat wanneer er in gelijke mate een constante voortdurende angst voor verlies en verdriet is het twijfelachtig is in hoeveel wat ik doe in mijn relatie tot andere mensen echt/authentiek is of als ik het meeste ervan alleen doe uit verliesangst.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren/creëren voor het verdriet dat ik onder ogen moet zien als die iemand of iets niet meer in mijn wereld en realiteit is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zoveel te focussen op hoe ik zou vrezen hem/haar te verliezen, hoe verdrietig ik zou zijn als ik hem/haar verlies en ik mezelf dan dus niet volledig verbind tot absolute deelname met hem/haar terwijl ik de tijd samen heb met hem/haar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb te zien, realiseren en begrijpen dat ik in feite geen absoluut onvoorwaardelijke relatie kan hebben met een partner wanneer er in gelijke mate een constante voortdurende angst voor verlies en verdriet is dat als een schaduw mijn geest kwelt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zo lang te "wachten" / uit te stellen om in de diepte van mezelf te gaan kijken naar het waarom/bestaan/ontstaan van verdriet in mezelf om het bij de bron te kunnen gaan aanpakken en hiermee aan te geven dat "ik" als de geest blijkbaar liever de energie van verdriet ervaar/genereer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan heb gewoonweg lange tijd te zwelgen in verdriet omdat dat is wat ik altijd gedaan heb en hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb te zien, realiseren en begrijpen dat ik de energie van verdriet kan stoppen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te zien, realiseren en begrijpen dat er een Geschenk besloten ligt wat betreft mijn expressie te ontsluiten/openen/ontdekken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb te zien, realiseren en begrijpen hoe ik de emotioneel energetische ervaring van verdriet CREËER in en door mijn geest-lichaamrelatie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb te zien, realiseren en begrijpen dat er echt een fascinerende Zelfexpressie voorbij verdriet is, die ik nog nooit echt overwogen heb of heb kunnen bevatten dat het in feite bestaat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in relatie tot het verlies/gemis van iemand/iets of het idee iemand te verliezen doordat de relatie beëindigd wordt of dreigt beëindigd te worden een emotionele reactie van verdriet te creëren en hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik de verdriet-emotionele-energie en de omvang en de intensiteit ervan plotsklaps in dat moment ervaar als ik iemand/iets verlies in plaats mezelf te realiseren dat verdriet een energetische ervaring is die in feite door de tijd heen accumuleert/opHOOPT/opeenhoopt/opstapelt in mijn geest, in mijn wezenlijkheid en in mijn lichaam.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb als kind de verdrietpersoonlijkheid te creëren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb te zien, realiseren en begrijpen dat in en door mijn relatie met die iemand of iets, ik me al geestelijk voorbereid op dat moment van verlies en hoe meer en meer de intimiteit binnen een relatie door de tijd heen ontwikkelde / ontwikkelt, ik gelijktijdig meer en meer die verliesangst / de angst ontwikkelde / ontwikkel die iemand / iets te verliezen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb te zien, realiseren en begrijpen dat het de angst voor verlies van iemand of iets is die dan op zijn beurt de consequentie-uitstroom van en als verdriet creëert.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb te zien, realiseren en begrijpen dat ik op deze manier in mijn geest een extreme polariteit creëer in relatie tot die iemand of iets.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb te zien, realiseren en begrijpen wat de dynamieken zijn binnen die relaties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een zodanige polariteit in mijn geest te creëren waarbij des te intiemer/dieper de connectie en ervaring met iemand of iets, des te intenser en overvloediger de angst voor verlies is en bijgevolg het verdriet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn relaties meer energetisch te gebaseerd te hebben dan echt in feite realiteit, praktisch, fysiek, betekenisvol gebaseerd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te bestaan mijn relaties met partners/familie/vrienden energiegebaseerd te laten zijn in plaats mezelf uit te drukken als wie ik ben als één en gelijk en hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb altijd/vaak verdriet te ervaren 'als het verbroken werd' of als ik ze niet meer kon zien vanwege verhuizing en dergelijke door te te zien, realiseren en begrijpen dat ik de verdrietenergie aan het opbouwen ben geweest vanaf het eerst moment door deel te nemen in angst voor verlies.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb te zien, realiseren en begrijpen hoe ik met een partner een niet emotionele hechting/verbinding aanga.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een polariteit te creëren in en als mijn geest tussen verdriet en zijn tegenovergestelde polariteit van een positieve gevoel/ervaring met als gevolg dat ik uiteindelijk een mentale ineenstorting ervaar/creëer door van het extreme positieve naar het extreem negatieve te gaan en hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb van het ene uiterste van extreem positieve naar het andere uiterste van het extreem negatieve te gaan in plaats van stabiel te zijn in mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het ervaren van emotie(s) een reden te achten een relatie te verbreken in plaats juist deze manifestaties van het ego te transcenderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb naar sommige mensen een intenser gevoel te hebben en naar anderen een minder intens gevoel in plaats van van iedereen gelijkelijk te houden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb bij de gedachte alleen al dat ik van Saffy de poes weg ben ziek te worden van verdriet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb bij de gedachte aan het gemis van Saffy tranen in mijn ogen te produceren. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb fysieke manifestaties van mijn geest in en als mijn lichaam te produceren waar ik bewegingen in mijn buik ervaar/creëer. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te participeren in vooroordelen en projecties van wie mijn partner zou moeten zijn en hoe hij in bepaalde situaties moet reageren. 

Begrijp dat je gedachten als woorden 

slechts responsen zijn 

die je verslavingen aan chemicaliën 

rechtvaardigen die in je lichaam 

geproduceerd worden als gevoelens.

Ik stel mezelf ten doel aan te tonen dat het echt werkelijk absurd is, dat een reactie/ervaring/emotie in de geest belangrijker wordt geacht dan de persoon waarmee men in relatie staat en dan de relatie zelf.

Ik stel mezelf ten doel op te letten op deelname met een partner/iemand/iets in en als "gevoelens"/positieve ervaringen en dan met name op de intensiteit van die gevoelens/positieve ervaringen en mezelf te veranderen naar praktische assistentie en ondersteuning, praktisch leven, praktische deelname en uitbreiden naar zo veel meer.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te assisteren en ondersteunen mijn relatie tot andere mensen te veranderen.

Ik stel mezelf ten doel echt intiemer te zijn op een niveau in mezelf dat ver voorbij energie of energie-ervaring is.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te assisteren en ondersteunen om stabiel te blijven in wie ik ben, om niet in de schommelingen van "positieve" en "negatieve" ervaringen en gevoelens deel te nemen.

Ik stel mezelf ten doel te leren welk fysiek proces betrokken is bij het veranderen van deze dynamiek in mezelf.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met focussen op hoe ik vrees hem/haar te verliezen.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met focussen op hoe verdrietig ik zou zijn als ik hen verlies. 

Ik stel mezelf ten doel te stoppen te participeren in de angst voor het verdriet dat ik zal ervaren wanneer iemand/iets niet meer in mijn wereld is. 

Ik stel mezelf ten doel te kijken naar de voorwaarden die ik stel aan een levenspartner. 

Ik stel mezelf ten doel te kijken wat het betekent Echt te zijn in 'wie ik ben' en mijn natuur en leven in en als het fysieke lichaam en fysieke bestaan.

Angst voor verlies komt voort uit obsessie, bezetenheid, het willen hebben en uit behoefte, die alleen in de geest bestaan en die niet zijn zoals ik ben als gewaarwording. Ik heb me gerealiseerd dat, wanneer ik bang ben iets te verliezen of los te laten of op te geven, ik mezelf als datgene heb gedefinieerd, dat ik mezelf ermee heb geïdentificeerd. En dat ik bang ben het los te laten omdat ik het idee heb dat, als ik het onvoorwaardelijk loslaat en opgeef, ik schijnbaar op een of andere manier mezelf verlies – dit verlies van zelf is onmogelijk en bestaat uitsluitend in de geest.

Uit: Jezus – Richtlijnen voor vergeving