Dag 256 - Ongemakkelijk voelen bij complimenten krijgen

Complimenten in polariteit met aanvallen op me.

Vanochtend was ik bij de chiropractor voor de laatste maal van een sessie van 5 behandelingen. We hebben grote vooruitgang geboekt wat betreft mijn fysieke toegankelijkheid als in dat ik me/mijn rug soepeler kan bewegen en dat mijn adem niet meer zo geobstrueerd wordt. Het open en kwetsbaar communiceren verbetert/vergemakkelijkt ook nu ik weer durf te zeggen waar ik mee bezig ben, hoe ik de dingen doe en dergelijke. In deze gesprekken wil de chiropractor nogal wat complimenten maken aan mijn adres. De vorige keer bijv. dat ik "intelligent was" en "daarom niet klakkeloos alles aanneem" en vandaag dat ik "recht voor zijn raap" zou zijn. Ik weet me nog steeds niet goed raad als dit gezegd wordt. Ooit heb ik eens besloten dat ik complimenten niet vertrouw. Wat zijn complimenten? Zijn ze goed, zijn ze fout? Ik kan er mijn vinger niet opleggen wat er in me beweegt op zo'n moment. Ik herinner me dat mijn vader het ook niet prettig vond en ze alras afkapte. Dus ik vermoed hier te maken te hebben met een persoonlijkheid van mijn geest die ik eens moet ontmantelen...

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me als ongemakkelijk te ervaren wanneer mensen me een compliment geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me niet goed raad te weten met mezelf wanneer ik complimenten ontvang omdat het in polariteit ervaar met het binnenin mezelf mij aanvallen/neerhalen als een polariteit goed vs. fout, positief vs. negatief en gevoelens vs. emoties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf net iets boven/uit mijn lichaam getild te voelen en dit als onaangenaam/instabiel te ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te weten wat ik moet met complimenten - en hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik wat moet met complimenten in plaats mezelf te realiseren dat een ander zichzelf in mij ziet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb hier te blijven als constante als de adem wanneer iemand woorden met me deelt maar in plaats in mijn hoofd te gaan en deze woorden weg te willen drukken - en hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf wegdrukken als het woord/alle woorden die hier zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb er wat achter te zoeken wanneer iemand me complimenten maakt en hierin nog een verschil te maken tussen mannelijke wezens en vrouwelijke wezens - en hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb vrouwelijke wezens minder te vertrouwen dan mannelijke wezens in het complimentendepartement.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het woord complimenten als  'slecht'/'fout'/'negatief' te bestempelen in de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me goed te voelen bij complimenten in plaats te realiseren dat er NIETS dient te zijn dat een GOED GEVOEL produceert, omdat ik de bron en origine ervan niet kan vertrouwen en ik niet volledig begrijp tot welke reikweidte het de werkelijke realiteit zal bedekken door een vorm van blinde gelukzaligheid. Het constante hier als adem is wat leven is -- niet gevoelens ingetraind als controle en hersenspoeling/-speling.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een hekel te hebben als woorden in afscheiding worden gesproken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb gewoon complimenten te kunnen ontvangen zonder deze neer te buigen 'zodat er niets meer overblijft'.



Ik realiseer me dat het krijgen van complimenten in schril contrast staat met de zelf-neerhalingen die ik er in mezelf op na houd en zodoende een energie genereert die mijn fysiek/leven indrukt.

Ik realiseer me dat ik het vervelend vind wanneer complimenten/woorden in afscheiding worden gesproken.

Ik realiseer me dat een ander dezelfde kwaliteiten in mij ziet als in zichzelf en als dit niet gezien/gerealiseerd/begrepen wordt woorden in afscheiding worden gesproken en niet in eenheid en gelijkheid.

Ik realiseer me dat noch complimenten noch aanvallen op me bepalen wie ik ben als leven als één en gelijk als alles.


Ik stel mezelf ten doel uit te zoeken in welke relatie dit staat tot (geen) zelfwaarde.

Ik stel mezelf ten doel noch complimenten noch aanvallen op me toe te staan en accepteren van enige invloed op mij te zijn.

Ik stel mezelf ten doel noch complimenten noch aanvallen op mij te laten bepalen wie ik ben en hoe ik mezelf ervaar - IK BEN HIER - ik ben een uitdrukking van leven.