Dag 404 Mijn blog hernoemd - "Denken is waardeloos"

Denken is geen onderdeel van de hersenen. Niet te geloven! Emoties en gevoelens maken geen onderdeel uit van de hersenen [het weten]! Want een feit is, dat je hersenen je hele fysieke lichaam zijn! Van de punt van je teen tot en met die vinger is allemaal belichaamd als je weten, als één.

Dr. Ian Stevenson

Gisteren heb ik dan toch mijn blog hernoemd van 'n Intellectueel's Reis naar Leven naar 'n Wetenschapper's Reis naar Leven. Ik wil hierbij delen dat het mezelf intellectueel noemen niet echt uit/van mezelf kwam maar meer aangenomen had van iemand waar ik 5 jaar geleden tijdelijk meer mee om ging gaan. Deze manspersoon noemde zichzelf intellectueel en mij ook, hoewel ik toen stevig tegenpruttelde, ik daar hoegenaamd zeker geen meerwaarde aan geef hetgeen die persoon wel deed. Ik kon en kan daar niet voor staan, de één intellectueel te noemen hetgeen dan zogenaamd synoniem moet staan voor intelligent en dan daarmee een ander uitmaken voor 'niet-intelligent'. Verschillen maken tussen mensen op die basissen heeft me altijd zinloos geleken.


 

Dus, wat ik mezelf wel vaak gekscherend noemde vanaf een jaar of 20 was 'een gesjeesde wetenschapper'. 'Gesjeesd' omdat ik het wetenschappelijk onderwijs (WO) niet langer vervolgd heb doordat ik vond dat de leergangen afgescheiden waren 2000 jaar geleden en we alleen maar in een tunnel geleidt werden met en in die verschillende disciplines. Ik besloot gewoon alles zelf te bestuderen, officieus zoals ik dat noemde. Gevolg helaas is dat ik geen enkel WO diploma heb maar zeker wel een ruime knowhow van vanalles en nog wat. Anyways, daarom hernoem ik mijn blog en ben er al gelijk meer één en gelijk mee. De 'oude' naam geeft me ook duidelijk de afscheiding van mezelf aan waarin ik verkeerde. Niettemin ben ik ook geen wetenschapper in feitelijke zin, wie ik ben is gigantisch, oneindig - elke zelfdefinitie is in wezen een zelfbeperking hoe mooi, slim of gelikt het ook mag klinken.

Dat van het 'weten' heb ik van huis uit. Alleen een zeker weten werd geaccepteerd en vaak heb ik nog dat als iemand zegt "dat denk ik" of "ik dacht" dat bij mij de rode bellen afgaan lol. "Daar hebben we niks aan" antwoordde ik dan steevast. Dit karakter ben ik onlangs gestopt en dan maak ik met geduld voortaan duidelijk dat denken een onzekere factor is, dat we doorgaan met kijken/zien totdat we het weten - een fysiek weten dat het echt werkelijk feit is.

En tegelijkertijd, hoef ik helemaal NIETS te weten, mijn lichaam heeft geen kennis nodig om te kunnen functioneren...