Dag 439 Tijdsdimensiecompressie: het is zoveel, ik weet niet wat ik moet kiezen om te schrijven

Deze post staat in relatie tot 
Dag 436 Tijdsdimensiecompressies - De Toekomst van Bewustzijn - 2013 en 
Dag 437 Vraag jij je al af wat er aan de hand is in je geest? Waarom alles zo DRUK is?

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb bang te zijn voor tijdsdimensiecompressie en vooral voor tijdsdimensiecompressiebezetenheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te verdwalen binnen de tijdsdimensiecompressie in plaats mezelf te realiseren dat ik niet kan verdwalen als ik weet waar ik sta MET mezelf en WAAR ik ben en WIE ik ben, te allen tijde - en hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb te zien, realiseren en begrijpen dat dit voor elkaar krijgen een proces is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik met een oog in die drukte moet kijken in plaats mezelf te realiseren dat ik niet in die drukte hoef.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb te zien, realiseren en begrijpen dat een tijdsdimensiecompressiebezetenheid niet iets is om te vrezen maar juist een geschenk is om te zien wat er nog bestaat als beginpunt/triggerpunt van het uitspelen van een systeem, energie en/of persoonlijkheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard een leemte te ervaren wanneer ik uit al die punten die zich ineens openen een punt wil pakken om over te schrijven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te kunnen kiezen welk punt ik ga uitschrijven wanneer en als zich zoveel punten tegelijkertijd openen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat het erg is dat ik niet alle punten kan uitschrijven om mezelf te veranderen in plaats mezelf de woorden van Bernard te herinneren die zeiden dat we nooit alles uitgeschreven kunnen krijgen - en hierin vergeef ik mezelf dus mezelf niet toegestaan en aanvaard te hebben dat ik ook door punten heen kan wandelen door gewoon te veranderen in één moment.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb tijdsdimensiecompressie te gebruiken als excuus en rechtvaardiging dat ik "niet weet wat ik moet schrijven" uit al die dingen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb te zien, realiseren en begrijpen dat het normaal is dat ik een tijd nodig heb om in te stellen op de vele steeds weer nieuwe/wisselende taken, verantwoordelijkheden en verplichtingen.