Dag 484 Reageren op mijn Lichaam - Hitte, Kou en Wanhoop
Ik behandelde in mijn vorige blog Dag 483 Op Mijn Lichaam Reageren - Vermoeidheid en Uitputting. Hier ga ik weer verder met deze constructie rondom mijn lichaam en mijn reacties op mijn lichaam.
Tijdens mijn werk/loop heb ik intussen kunnen vaststellen wat het precies is wat me onbehaaglijk laat voelen in mijn lichaam. Dat is dat als ik zweet en het is koud buiten ik nog banger word hoe het met mij als mijn lichaam moet vergaan. Ik herinnerde me ook pas weer dat ik tijdens een trekkersvakantie in Noorwegen op een gegeven nacht ineens heel 'gevoelig' werd voor een koud windje, gevoelig als dat het pijn deed. Mijn reactie op dit koude windje hierop vond ik vrij opmerkelijk maar wist nog niet waarom en ben het nog aan het uitspitten, wel dat het met het mindje te maken heeft, wat ik hier het kindmindje zal noemen. Het 'voelde extreeeeeeeeeeem onveilig' en dit openbaarde zich als eerste tijdens die vakantie met name in en rond het gebied van het bekken. En sindsdien eigenlijk heb ik dit met het minste koude windje/omgeving: meteen een paniekreactie. Ik herinner me ook dat mijn ouders hier zeer mee bezig waren toen ik kind was, dat 'tocht' echt als een boosdoener werd gezien. Dit zit dus zo diep in mij programmering als kind dat ik alleen kan beginnen met de reacties en herinneringen erop te verwijderen.
Rationeel kan ik beredeneren/deduceren dat één van mijn ouders waarschijnlijk een hevige angst hebben moeten gehad of nog hebben hieromtrent want elke angst die ik ervaar heb ik immers van (één van) mijn ouders gekopieerd en gedupliceerd. Er was altijd veel te doen rondom kou - zo mocht ik ook niet met mijn blote voeten op de plavuizen lopen en moest ik twee onderbroeken aan oftewel een - wit - onderbroekje met een - zwart - overbroekje. Ook kreeg ik wollen maillots aan waar ik ook weer een reactie op had omdat het me zo irriteerde en ik het zo akelig vond die harde wol. Tot op de dag van vandaag heb ik een reactie op wol, wol die heel droog/ontvet is gemaakt door het proces. Al met al heb ik de boodschap ontvangen dat kou een grote vijand is.
Ik kan niet genezen als ik blijf reageren op mijn lichaam in relatie tot kou. Wat onderdruk ik in en als persoonlijkheden/gedachten/emoties? Hoe kan ik dit laten gaan? Hoe leer ik me hierin te focussen op wie ik ben als de adem? Wat wel lollig was pas, was dat ik mijn DIP buddy vroeg of ze een andere programmering voor me had want wat ik tegen mezelf zei tijdens mijn loop was "Mijn lichaam is mijn alles"; wat ik zozeer ongeveer mijn hele leven geleefd/gedacht heb en zij raadde me aan dat te vervangen met "De adem is alles".
Een hele stap voorwaarts want wat dat scheelt is dat als ik tijdens mijn fysiek zware werk denk dat ik het niet volhoud/red me de programmering van "Mijn lichaam is mijn alles" me natuurlijk niet red want ik ervaar nl. alsof ik het lichamelijk niet red, dus mijn vertrouwen te stellen in mijn lichaam dient me dan niet Daar liep ik op vast dus. Tot op bepaalde hoogte klopt dit lichamelijk gewaarzijn ook omdat ik essentiële lichaamsstoffen tekort kom zoals calcium en schildklierhormonen maar dat heeft allemaal weer een geestescomponent. Doordat ik mijn lichaam zo belast met 'mijn' angst en paniek voor kou - mijn draagmodel voor zelfbehoud - roof ik mijn lichaam juist van die zeerste stoffen; om een angst/paniekgedachte te creëren onttrekt mijn geest stof van mijn lichaam. Is dit een fascinerende vicieuze cirkel? Daar zal ik uit moeten zien te geraken door te stoppen met participeren in die angst, paniek en wanhoop.
Dus de emotionele/energetische reacties op mijn lichaam die het meest naar voren komen zijn angst, paniek en wanhoop. Dus heb ik zowel een angst-, als een paniek- als een wanhooppersoonlijkheid gecreëerd die me niet assisteren en ondersteunen in mijn een en gelijkwordingswordingsproces als het fysieke. Hierover schrijven dient me al enorm. Ik moet ook zeggen dat ik er nu een beetje sec naar kan kijken omdat ik er niet zo één en gelijk meer aan ben aan die angsten. Dus wat Bernard zei over uitschrijven/vergeven nadat als je een constructie doorgewandeld hebt zie ik hierin ook echt tot uitdrukking komen.
Om nog even terug te komen op dat onbehaaglijke gevoel wat ik ervaar wanneer mijn lichaam tegelijkertijd zweet en heel koud aanvoelt is een vochtregulerend shirt te onderzoeken/kopen voor komende winter. Thermowear was niet de oplossing want voert vocht niet af. Op zoek dus naar professioneel gear hetgeen overigens eigenlijk door een werkgever bekostigd dient te worden vind ik in plaats van polyester/katoen shirts waar niemand blij mee is. Kortom, ik kan het stoppen van mijn reacties fysiek ondersteunen met de juiste (onder)kleding. Tot zover deze lagen die tot mijn bewustzijn komen.
Omdat ik niet zeker was wat mindfuck is en wat werkelijk is wat betreft kou en mijn lichaam vroeg ik tips aan mijn buddy hoe hiermee om te gaan. Hier plaats ik dan nog een deel van de chat die ik afgelopen avond met mijn buddy had - samengevat:
Tijdens mijn werk/loop heb ik intussen kunnen vaststellen wat het precies is wat me onbehaaglijk laat voelen in mijn lichaam. Dat is dat als ik zweet en het is koud buiten ik nog banger word hoe het met mij als mijn lichaam moet vergaan. Ik herinnerde me ook pas weer dat ik tijdens een trekkersvakantie in Noorwegen op een gegeven nacht ineens heel 'gevoelig' werd voor een koud windje, gevoelig als dat het pijn deed. Mijn reactie op dit koude windje hierop vond ik vrij opmerkelijk maar wist nog niet waarom en ben het nog aan het uitspitten, wel dat het met het mindje te maken heeft, wat ik hier het kindmindje zal noemen. Het 'voelde extreeeeeeeeeeem onveilig' en dit openbaarde zich als eerste tijdens die vakantie met name in en rond het gebied van het bekken. En sindsdien eigenlijk heb ik dit met het minste koude windje/omgeving: meteen een paniekreactie. Ik herinner me ook dat mijn ouders hier zeer mee bezig waren toen ik kind was, dat 'tocht' echt als een boosdoener werd gezien. Dit zit dus zo diep in mij programmering als kind dat ik alleen kan beginnen met de reacties en herinneringen erop te verwijderen.
Rationeel kan ik beredeneren/deduceren dat één van mijn ouders waarschijnlijk een hevige angst hebben moeten gehad of nog hebben hieromtrent want elke angst die ik ervaar heb ik immers van (één van) mijn ouders gekopieerd en gedupliceerd. Er was altijd veel te doen rondom kou - zo mocht ik ook niet met mijn blote voeten op de plavuizen lopen en moest ik twee onderbroeken aan oftewel een - wit - onderbroekje met een - zwart - overbroekje. Ook kreeg ik wollen maillots aan waar ik ook weer een reactie op had omdat het me zo irriteerde en ik het zo akelig vond die harde wol. Tot op de dag van vandaag heb ik een reactie op wol, wol die heel droog/ontvet is gemaakt door het proces. Al met al heb ik de boodschap ontvangen dat kou een grote vijand is.
Ik kan niet genezen als ik blijf reageren op mijn lichaam in relatie tot kou. Wat onderdruk ik in en als persoonlijkheden/gedachten/emoties? Hoe kan ik dit laten gaan? Hoe leer ik me hierin te focussen op wie ik ben als de adem? Wat wel lollig was pas, was dat ik mijn DIP buddy vroeg of ze een andere programmering voor me had want wat ik tegen mezelf zei tijdens mijn loop was "Mijn lichaam is mijn alles"; wat ik zozeer ongeveer mijn hele leven geleefd/gedacht heb en zij raadde me aan dat te vervangen met "De adem is alles".
Een hele stap voorwaarts want wat dat scheelt is dat als ik tijdens mijn fysiek zware werk denk dat ik het niet volhoud/red me de programmering van "Mijn lichaam is mijn alles" me natuurlijk niet red want ik ervaar nl. alsof ik het lichamelijk niet red, dus mijn vertrouwen te stellen in mijn lichaam dient me dan niet Daar liep ik op vast dus. Tot op bepaalde hoogte klopt dit lichamelijk gewaarzijn ook omdat ik essentiële lichaamsstoffen tekort kom zoals calcium en schildklierhormonen maar dat heeft allemaal weer een geestescomponent. Doordat ik mijn lichaam zo belast met 'mijn' angst en paniek voor kou - mijn draagmodel voor zelfbehoud - roof ik mijn lichaam juist van die zeerste stoffen; om een angst/paniekgedachte te creëren onttrekt mijn geest stof van mijn lichaam. Is dit een fascinerende vicieuze cirkel? Daar zal ik uit moeten zien te geraken door te stoppen met participeren in die angst, paniek en wanhoop.
Dus de emotionele/energetische reacties op mijn lichaam die het meest naar voren komen zijn angst, paniek en wanhoop. Dus heb ik zowel een angst-, als een paniek- als een wanhooppersoonlijkheid gecreëerd die me niet assisteren en ondersteunen in mijn een en gelijkwordingswordingsproces als het fysieke. Hierover schrijven dient me al enorm. Ik moet ook zeggen dat ik er nu een beetje sec naar kan kijken omdat ik er niet zo één en gelijk meer aan ben aan die angsten. Dus wat Bernard zei over uitschrijven/vergeven nadat als je een constructie doorgewandeld hebt zie ik hierin ook echt tot uitdrukking komen.
Om nog even terug te komen op dat onbehaaglijke gevoel wat ik ervaar wanneer mijn lichaam tegelijkertijd zweet en heel koud aanvoelt is een vochtregulerend shirt te onderzoeken/kopen voor komende winter. Thermowear was niet de oplossing want voert vocht niet af. Op zoek dus naar professioneel gear hetgeen overigens eigenlijk door een werkgever bekostigd dient te worden vind ik in plaats van polyester/katoen shirts waar niemand blij mee is. Kortom, ik kan het stoppen van mijn reacties fysiek ondersteunen met de juiste (onder)kleding. Tot zover deze lagen die tot mijn bewustzijn komen.
Omdat ik niet zeker was wat mindfuck is en wat werkelijk is wat betreft kou en mijn lichaam vroeg ik tips aan mijn buddy hoe hiermee om te gaan. Hier plaats ik dan nog een deel van de chat die ik afgelopen avond met mijn buddy had - samengevat:
Dit zal ik meenemen in mijn Zelfvergevingen en -correcties (ook luidop 'sounden' tijdens mijn loop is ideaal)Buddy: Kou is wel degelijk iets wat een significant fysiek effect heeft. Wat ik bedoel - is dat het lichaam bijna verdrietig/miserabel wordt van de koude, maar dan niet emotioneel, maar op fysisch vlak, dus - het gaat erom daar niet emotioneel op in te gaan. Het is heel naar - maar er emotioneel van worden gaat gewoon niet helpen. In the end - ben jij het die in een land woont waar het heel koud wordt en wat eigenlijk niet optimaal is voor je lichaam - dus ja, kan je niet op iets of iemand anders kwaad worden. Het is ongemak omdat het gewoon niet een klimaat is waar ons lichaam het erg goed in doet. Dat is wat ik tegen mijn ouders zei toen ik in België kwam - het is ongelooflijk dat hier nog mensen wonen - het is hier zo koud, is helemaal niet ondersteunend voor het lichaam. Natuurlijk ben ik mijn natuurlijke weerstand kwijt. Op fysisch gebied - er zijn parameters van wat ons lichaam wel en niet goed aankan - extreme hitte en koude vormen niet meteen deel van onze 'natuurlijke habitat' om het zo te zeggen.
Ik: ok dan kan ik wat reëel fysiek is en wat mind is gaan scheiden - nu ik het zeker weet.
Reacties
Een reactie posten