Dag 550 Hoge woorden versus levende woorden
Interessant vind ik al langere tijd de uitdrukking 'het hoge woord is er uit'. Dit omdat ik zelf als kind al moeite had met het 'hoge woord eruit te gooien/te uiten'. Sinds kort begrijp ik dat het hoge woord een 'woord'/iets is wat me dwarszit wat ik wil/eigenlijk moet delen maar wat ik niet durf of waarvan ik denk dat het niet hoeft c.q. dat ik dat allemaal zelf alleen kan/moet oplossen. Wat die (kind)angsten of terughoudingen (mezelf terug houden) precies zijn moet ik nog onderzoeken. De energie/angst is wel wat het moeilijk maakt dit woord te uiten en dit is wat ik ga onderzoeken in mezelf. Ik had dit vooral in relatie tot mijn vader en ik zie dit nu ook vaak weer 'terugkomen' in relatie met mijn partner.
Wat ik me nu realiseer is dat ik vooral moet leren delen wat ik op mijn lever heb, gewoon en niet als hoge woorden of wat. Doordat ik bezig ben met een lever-galreinigingskuur m.b.v. bioresonantiekorrels en artisjokextract komen er met de lever- en galstromen emotionele energiestromen los/op gang die ik onderdrukt heb. Dus in feite dwingt mijn lever/leven nu te gaan kijken wat mijn angsten zijn en gewoon - niet emotioneel dus! - te delen wat me dwarszit. Dit uitschrijven heeft geen zin, daar liep ik ook een hele tijd in vast. Een relatie (met zelf) moet zo stevig kunnen zijn dat allebei alles kunnen zeggen.
Ik moet leren dingen niet zo lang op te laten lopen in mezelf dat ik ineens de relatie wil verbreken of heel erg kwaad (i.e. bang) word. Ook wat ik zie in de ander wat er verbeterd kan worden, stel ik uit en dan ga ik verongelijkt doen als de ander die dingen nog blijft uitleven.
Dus deze 'hoge woorden' zijn in wezen in hoge mate geënergetiseerde woorden vanwege de emotionele energie/lading die we eraan geven door in angsten en onzekerheden deel te nemen omdat we mogelijk onaangenaamheden voor de ander uiten. Terwijl als we het niet uiten het blijft voortbestaan in onze geest alleen, dus kan je beter delen, op een gewone - niet angstige/emotionele - manier. Dat is de kunst. En ik zie dat ik daarvoor een levend woord kan gebruiken om in te zetten op die momenten want dat ik anders niet kan veranderen. Dat ik steeds in hetzelfde patroon ga. Wat dat levende woord is dat weet ik nog niet. Ik zal eerst moeten gaan kijken welk woord bij de energie hoort wat ik voel in momenten dat ik dingen ga delen die me dwarszitten.
Niemand is als kind geholpen/ondersteund zich uit te drukken als er een emotie/angst dwarszat. Het is dus eigenlijk meer dat emoties en angsten ons dwarszitten dan dat we onszelf niet rechtstreeks uit kunnen drukken. Want blijkbaar ben ik met de ontvanger bezig en niet bezig met mezelf onvoorwaardelijk uit te drukken. Ja dat is typisch kind, afhankelijk van de omgeving, waardoor we die omgevingscycli creëren in en als onze geest-wezenlijkheid-lichaamsverhouding en dit voort blijven zetten met elke volgende relatie die we hebben als kopie van de eerste relaties - die met onze ouders/verzorgers - die we in het leven hebben.
Dus het betreft nogal een diep fysiek patroon in me dit onderdrukken van het zgn. hoge woord. Ik zal dit hoge woord eens gaan ontdoen van zijn hoogte/energie en kijken of het me allemaal wat gemakkelijker gaat vallen.
Tot zover.
Wanneer de energie opgeslagen ligt op de gewoonlijke plek, zal je een vorm van 'stabiliteit' ervaren - nu gaat die energie rondzwermen in je, heeft geen directie en geen plek om zich te gaan vestigen, dus die hangt daar maar rond in je.
Met het reinigen van de lever, als een plek waar je dingen gewoonlijk 'opslaat', is dat nu niet zo gemakkelijk meer door de kuur ofwel is het dat eerdere opgeslagen irritatie losgewerkt is en nu naar de oppervlakte komt.
Ik moet leren dingen niet zo lang op te laten lopen in mezelf dat ik ineens de relatie wil verbreken of heel erg kwaad (i.e. bang) word. Ook wat ik zie in de ander wat er verbeterd kan worden, stel ik uit en dan ga ik verongelijkt doen als de ander die dingen nog blijft uitleven.
Dus deze 'hoge woorden' zijn in wezen in hoge mate geënergetiseerde woorden vanwege de emotionele energie/lading die we eraan geven door in angsten en onzekerheden deel te nemen omdat we mogelijk onaangenaamheden voor de ander uiten. Terwijl als we het niet uiten het blijft voortbestaan in onze geest alleen, dus kan je beter delen, op een gewone - niet angstige/emotionele - manier. Dat is de kunst. En ik zie dat ik daarvoor een levend woord kan gebruiken om in te zetten op die momenten want dat ik anders niet kan veranderen. Dat ik steeds in hetzelfde patroon ga. Wat dat levende woord is dat weet ik nog niet. Ik zal eerst moeten gaan kijken welk woord bij de energie hoort wat ik voel in momenten dat ik dingen ga delen die me dwarszitten.
Niemand is als kind geholpen/ondersteund zich uit te drukken als er een emotie/angst dwarszat. Het is dus eigenlijk meer dat emoties en angsten ons dwarszitten dan dat we onszelf niet rechtstreeks uit kunnen drukken. Want blijkbaar ben ik met de ontvanger bezig en niet bezig met mezelf onvoorwaardelijk uit te drukken. Ja dat is typisch kind, afhankelijk van de omgeving, waardoor we die omgevingscycli creëren in en als onze geest-wezenlijkheid-lichaamsverhouding en dit voort blijven zetten met elke volgende relatie die we hebben als kopie van de eerste relaties - die met onze ouders/verzorgers - die we in het leven hebben.
Dus het betreft nogal een diep fysiek patroon in me dit onderdrukken van het zgn. hoge woord. Ik zal dit hoge woord eens gaan ontdoen van zijn hoogte/energie en kijken of het me allemaal wat gemakkelijker gaat vallen.
Tot zover.
Reacties
Een reactie posten