Wat we kunnen leren uit een ingezakte zit-, sta- en loophouding Dag 588


Als onze interne conflicten, onzekerheden en lasten veranderingen in ons fysieke gedrag en onze houding kunnen veroorzaken, kan het veranderen van de manier waarop we onszelf dragen en bewegen dan ook ondersteuning bieden bij het loslaten van de dingen die we in ons meedragen? 
(luister dit interview voor de hele uiteenzetting van het punt in deze blogpost)

Hier een stukje uit genoemd interview wat relevant is voor de realisaties die ik gedaan heb:

"Hoe we van nature zitten heeft veel te maken met wie we zijn, maar ook hoe we onszelf doorheen ons leven geprogrammeerd hebben. Er zijn in het algemeen twee manieren te onderscheiden waarop we zitten waarbij de ene een houding is waarbij we de 'core engaged' (geëngageerd) hebben / houden, de schouders naar achteren zijn en de houding in zijn geheel actief is in tegenstelling tot waar de houding 'slonzig' / in elkaar gezakt is met de maagstreek oncomfortabel naar voren stekend, nek en kin die naar voren gaan, de schouders die meer naar voren hangen en handen die geen leven, energie en kracht in zich hebben. 

Deze laatste zeer specifieke houding van zitten is in het algemeen de gemanifesteerde lichaamstaalrepresentatie van wát er wordt betreden in onszelf en vertegenwoordigt een vorm van een proces van opgeven, van toegeven, van een zwakheid, een hulpeloosheid, een hopeloosheid maar het prominente persoonlijkheidstype dat dat wordt, dat dat communiceert, is een  z e l f z w a k t e. Deze houding laat zien hoe we emotioneel gezien in de maag/buikstreek focussen op onze zwakheden, fouten en problemen - mede uit het verleden; op het dragen van schuld, van leed, van spijt, van fouten waar we ons zó verantwoordelijk voelen voor dat alles, dat we vinden dat we moeten lijden. We moeten de zwakte worden zogezegd die we percipiëren dat we anderen aangedaan hebben; hierin en achter dit zit oordeel, zelfoordeel en het wordt heel zwaar en lastig en moeilijk om in die staat onszelf waarlijk te vergeven, om het verleden te vergeven.

Bron foto

Wat we in wezen kunnen doen als we bemerken dat we zo zitten = inademen, rechtop gaan zitten, de houding corrigeren, de kin corrigeren, zo rechtop mogelijk gaan zitten maar niet oncomfortabel. We kunnen zelfs de benen / enkels kruisen bijvoorbeeld, zorgen dat de voeten geplaatst zijn, verzekeren dat één of twee handen tenminste ergens het lichaam aanraken, een ademteug nemen en de schouders een beetje naar achteren doen. Door onze houding te veranderen  c e n t r a l i s e e r t  ons wezen meer in het lichaam. Elk deel van het lichaam is meer geëngageerd, we zijn hier en meer gewaar. In tegenstelling tot de andere manier van zitten, waar we emoties en de geest het compleet laten overnemen hetgeen ook door de maagstreek wordt aangegeven want de maag / buikstreek - toen we in die ontkrachte, zwakke, hulpeloze persoonlijkheidsstaat zaten - wordt groter en groter en groter want natuurlijkerwijze en zelfs lichamelijk gezien beginnen de emoties uit het lichaam te sijpelen. Want de geest weet dat als we fysiek zo zitten deze het over kan nemen en begint meteen in te stappen. Het kan zo zijn dat je je niet ontkracht of zwak of hulpeloos voelt, doe dan eens dit kleine experiment en ga zo eens 5 minuten zitten en je zult zien dat je je zo gaat voelen. 

(...) 

Het is verbazingwekkend hoe we ons lichaam houden onze geest kan beïnvloeden zoveel als hoe we onze geest houden het lichaam kan beïnvloeden. Kijk daarvoor uit. Adem in en vraag jezelf: oké, welke zelfzwakte ben ik aan het toestaan en aanvaarden hier? Waar ben ik mezelf voor aan het beschuldigen in relatie tot het heden of mijn verleden wat ik mezelf nog niet daadwerkelijk vergeven heb; niet echt losgelaten heb en in plaats daarvan begrepen heb. Hoe we naar ons zelfvergevingsproces willen kijken is zelf vergeven voor het beschuldigen van zelf, zelf vergeven voor het willen straffen van zelf voor het voelen dat alleen zelf en alleen zelf te verwijten is. Kijk terug en kijk naar dat deel van zelf wie zelf was in het verleden en realiseer dat je toen niet anders hebt kunnen doen. Vergeef het zelf toen. De fout die de meesten van ons maken is dat we meer gewaar worden door de tijd heen en met dat huidige gewaarzijn terug kijken naar wie we toen waren en uiteraard als we kijken naar ons gewaarzijn nu en toen is het gemakkelijk om te beschuldigen. We waren simpelweg niet zo gewaar toen. We kijken terug achteraf! Onthoud dat alsjeblieft. Anders is er weinig loslaten van het verleden.

Ook met lopen, als de maagstreek uitpuilt, weet dat je met een andere geest rondloopt... alsof je constant zwanger bent met een andere mind of emotie in jezelf."

(...)   

---


Voor mijn bemerkingen in mijn lichaam in relatie tot het bovenstaande ga ik ongeveer een jaar / anderhalf jaar terug in de tijd waar ik waarnam dat ik een beetje een buikje kreeg, waar ik tot voorheen eigenlijk altijd een vrij platte buik had. Iets daarvoor of daarna bemerkte ik ook dat ik vaak mijn buik / maagstreek naar buiten 'uitdrukte' / naar voren drukte en vond dit opmerkelijk. Hierdoor kwam mijn gewaarzijn op deze streek te liggen en legde ik dit in de vorm van waaromvragen in mezelf waardoor er op een gegeven moment antwoorden zullen komen (volgens het principe van 'Vraag en het zal je gegeven worden'). Ik doel hier niet op een opgeblazen gevoel want dat heb ik nog nooit gehad en dat komt ook ergens anders vandaan.

Ik had intussen ook afhangende schouders gecreëerd met alle gevolgen van dien voor mijn rug, iets wat ik niet eerder had gemanifesteerd. Nu blijkt alles zo'n beetje samen te hangen. Ik had al bemerkt in de afgelopen jaren dat ik veel deelnam in schuld en leed en spijt over dingen zoals hierboven vermeld maar had deze als zodanig nog niet gekoppeld aan het verlies van mijn core stabiliteit. 

Ik realiseerde me door het interview ook weer dat ik met het gewaarzijn van nu mezelf oordeel voor vroegere verkeerde beslissingen terwijl ik destijds dat gewaarzijn nog niet had en gewoonweg mijn voorgeprogrammeerde pad beliep zeg maar. Ik liet dit de afgelopen jaren kennelijk ook zo bestaan in mezelf, mede door of meest waarschijnlijk geheel door mijn ingezakte houding, uitpuilende maag en inactieve core. Ik besefte eigenlijk niet eerder dat ik mezelf gewoon kan vergeven mezelf vanuit het gewaarzijn van nu te oordelen voor eerdere fouten etcetera. Nu ik sinds een paar maanden aan core stabiliteitstraining doe via youtube komt een en ander duidelijker aan de oppervlakte denk ik ook. Mijn Space of Grace homeopaat Arvydas Platakis benadrukte ook het activeren / versterken van de core als tool om de energie van de ervaren emoties te kunnen gronden, als een soort bliksemafleider. Dat bemerkte ik op een bepaalde manier ook dat als ik mijn core recht op mijn bekken zette - en dus m'n navel optrekken en het bekken onder me plaatsen - dat ik eigenlijk gelijk uit die 'andere mind' ga. Ik voelde / vond ook al dat ik voorover liep, al was het maar heel subtiel.

Je core gaat op natuurlijke wijze in actie net voordat je lacht of hoest, 
dus als je een van deze acties start, 
krijg je een idee van hoe het zou moeten voelen als je core (kern) betrokken is.

Zo kon ik ook niet vinden wat afgelopen jaren nou de toenemende misselijkheid veroorzaakte in mijn maagstreek; ik begreep wel dat ik emoties aan het onderdrukken was maar niet welke. Nu ik dit zo gehoord heb kan ik het mezelf dingen kwalijk nemen / mezelf oordelen koppelen aan de misselijkheid. Yay! Ik heb nu duidelijke leidraden wat te vergeven in mezelf en als ik in die slonzige houding zit, loop of sta weet ik ook hoe laat het is: ik ben dan niet Hier maar daarboven in de mind/emotie. Ik zie deze deprogrammering wel alleen mogelijk met de corestability training erbij want ik heb mezelf best wel ontkracht op dit punt de laatste jaren, vanwege die deelname in schuld, leed, spijt, fouten met betrekking tot dingen. 

Wat ik ook leerde is dat ik mijn lichaamshouding niet alleen fysiek kan veranderen omdat dat maar 10% bestrijkt van het zelfveranderingsproces, de andere 90% zal ik door zelfvergeving en herprogrammering moeten realiseren, veranderen wie ik ben. En nu weet ik gelukkig door dit interview wat ik dan moet vergeven in relatie tot de momenten van een in elkaar gezakte zithouding en uitpuilende maag bij een sta- en loophouding en heb ik handvatten voor een duurzame transformatie. 

Reacties

Populaire posts